De Biënnale van Venetië (Italiaans: Biennale di Venezia) is een toonaangevende internationale kunstmanifestatie die sinds 1895 tweejaarlijks in de zomermaanden van juni tot november, in Venetië wordt gehouden. Daarom noemt men het een biënnale. Aldus Wikipedia.
Er zijn dus grote schoenen te vullen met inhoud als deze de weelde kunnen dragen van een biënnale in Nederland. Sinds een aantal jaar kent Nederland bijvoorbeeld een biënnale langs de IJssel. Nederland wil meedoen, maar het blijft telkenmale hangen in onbegrijpelijke lulligheid. Zo kijkt er een soort bronzen paashaas over de IJssel richting Zalk. Een grappig beeld, maar wat doet het daar?
Dit jaar kwam er een hele soesa tot stand in de vorm van 3 vlotten die neergetakelt werden in de Vreugderijkerwaard nabij Zwolle.
Met de vereiste interessantdoenerij werden vervolgens 3 oude boomstronken op de vlotten getakeld. Alsof het de tentoonstelling voorstelde van één van onze grootste nationale kunstschatten. Mensen keken er naar alsof zoiets nog nooit vertoond was – blijkbaar het criterium en namen foto’s en filmden het alsof ze getuigenis waren in een nimmer vertoond iets in onze cultuurgeschiedenis.
Vervolgens was de show nog niet over en werd er, wederom met de nodige dikdoenerij, een kastje gebouwd en ingericht met iets er in.
Dat kastje bevat inhoud, ik zeg het er maar bij, en houdt verband met die 3 boomstronken. wat in het kastje tentoongesteld wordt zijn bewerkte onderdelen van oude boomstronken. Uiteraard moet je kunstenaar zijn om hier mee weg te komen. Maar ieder zijn meug.
Tweeduizend jaar oude veeneiken. Tja, de natuur overleeft ons wel. ‘Grondtoon in het werk’. ‘Zwijgzaam en symbolisch mee terug in de tijd.’ Tja, kón iets nog maar zwijgzaam zijn. Tegenwoordig moet alles uítgelegd worden en te pas en te onpas tot kunst verheven. Maar, nogmaals, het mag..
Het kunstwerk – het gesloten kastje – blijkt geopend te zijn tussen 10.00 en 18.00. De vlotten worden inmiddels – volgens onuitroeibaar Nederlands gebruik – gebruikt als springplank tijdens het zwemmen in de Vreugderijkerwaard. Dat dat niet mag staat op een héél klein bordje aan de reling van de brug over de Vreugderijkerwaard die er overheen en langs loopt. Wat niet mag wordt in Nederland zo lang mogelijk onbenoemd. Voor je het weet hangt er weer een vlag ondersteboven. Verloren moeite.
Ronduit potsierlijk wordt de affiche waarmee deze “Energy en IJsselbiënnale” zich afficheert.
Bijbehorende foto zal in de sociologische beeldbank in 2040 (hopelijk véél eerder) weggeschreven worden als:
‘Anno tweede decade van de 21ste eeuw opgelegd, achteraf ridicuul en lachwekkend, sociaal wenselijk beeld wat eenieder, ongeacht kleur of ras, moest uitnodigen voor de één of andere gelegenheid.’
Er zal wel weer máánden over vergaderd zijn, onder kosten van gruwelijk dure externe inhuur, om deze affiche te bedenken. Even dacht ik naar een soort zomerpiet te kijken, als variant op de verdwenen Sinterklaaspiet. Dat krijg je, als het één verbannen wordt, en op willekeurig enig ander moment aan je opgedrongen wordt. Gij zult de gekleurde mens als eerste afbeelden, op straffe van, lijkt inmiddels ons achtste gebod.
Aan deze flauwekul zal op een dag ook wel een einde komen. Nog niet aan de IJsselbiënnale, die nu zelfs de toevoeging ‘Energy’ heeft gekregen. Iets om jongeren te trekken, die verondersteld verstel laten gaan? Dat moet mij nog eens uitgelegd worden.
Voorlopig vergaapt men zich, zonder enig nadere geschiedenisduiding, aan 3 zwart verworden boomstronken. Alsof men nog nooit zo iets gezien heeft.
Tip: loop even door naar de vogelhut, even verderop. Langs het pad ligt sinds jaar en dag een boomstronk. Leeftijd onbekend, maar onterecht over het hoofd gezien.
Waarschijnlijk omdat het een blanke boomstronk is.
Thomas Kamphuis 