Nieuwe nummers Steven Wilson (Porcupine Tree) En Bruce Soord (The Pineapple Thief)

Steven Wilson raast maar door. Zie je hem net langs komen op de socials met een upgrade van een zoveelste album van weer een andere artiest – in dit geval ABC’s The lexicon of love – is er alweer een soloalbum van hem aanstaande:

Koud klaar met de reünie van Porcupine Tree – mag daar ook nog een dvd van uit komen ? mocht dit het laatste samenzijn van de heren op de planken zijn – verschijnt een eerste nummer van The harmony codex, Economies of scale.

Onder een elektronisch drumritme – ben ik u de enige die hier een soort elektronische versie van Gavin Harrison hoor, qua totaal onverwachte en tegendraadse breaks en ritmes – drijft het nummer op een sobere keyboard gedreven ritme. En vooràl: de zang van Steven Wilson. Hij zingt gloedvoller dan ooit. Zoals altijd moest ik even aan een nieuw nummer wenen. Maar hoe vaker je hem beluisterd, hoe meer hij als een oorwurm tussen je oren kruipt. De sfeer is gedragen, sereen met een melancholieke ondertoon. Hier en daar een subtiel donker toetsenakkoord. Hoe The harmony codex als geheel zal beluisteren kan ik hier nog niet uit de doeken doen, want het album komt pas eind september uit.

Maar daar is dan ook nog een tweede nummer wat prijs gegeven wordt: Impossible tightrope.

Goedendag, wat een stuk ! Tja, het klinkt toch alsof Steven Wilson wat vitamine PT toegediend heeft gekregen, in ieder geval stevig herinnerd is, afgelopen jaren, aan waar het ook allemaal mee begon. Superlatieven? Te over.. spannend, totale afwisseling, nog steeds absolute vaandeldrager van de progrock. Ook anno 2023.

En hoe verzín je het nog he, na al die jaren? Nergens wordt het mechanisch, een akoestische gitaar of scheurende sax geeft de waanzin subtiele tonen van rust en menselijkheid. Luister op 04.00 minuten naar de welhaast Talk talk achtige pianoklanken. Nou, dan heb je mij hor. Een onmogelijke kluwen ? Het verwijst, onmiskenbaar, naar de huidge tijd. Maar zonder dat het zwart of zwaar wordt. Donker? Ja, maar met veel meer gradaties tussen grijs en zwart. Dát is wellicht het nieuwe in de muziek van Steven Wilson. Wát een rijke muziek. Beetje Roger Waters-achtig baswerk vervlochten. Ja, de mosterd is hier en daar wel zichtbaar, maar who cares? Ik blijf het zeggen: misschien is dit hoe Pink Floyd had geklonken als men in 1987 begonnen was.

Oé.. hier klaar je van op hoor, als het jaar 2023 tot nog toe maar zó zó was.

En die drummer.. óf Gavin Harrison heeft zijn armen vastgehouden, óf hij heeft goed geluisterd naar.. heerlijk !

Brengt ons bij de vraag wat Gavin Harrison aan het doen is? Die andere PT, The Pineapple Thief is even niet. Bruce Soord wilde blijkbaar even wat anders en brengt een soloalbum uit, Luminescence – een paar dagen voor dat van Steven Wilson – heel slim. Dear life is daarvan een eerste nummer.

Het nummer straalt een een enorme rust uit en sfeer. De song is meer voorzien van structuur dan de Steven Wilson nummers, maar dat maakt het allerminst saai. Fraai is het gitaarwerk, je zwemt er gelijk in. Wat dat aan gaat zijn Porcupine Tree / Steven Wilson / The Pineapple Thief / Bruce Soord van eenzelfde “sfeerschool”. Ik ben ook heel benieuwd naar zijn album.

En Gavin Harrison? Dat is nu even onbekend. Een nieuwe plaat in de maak met The Pineapple Thief, ergens volgend jaar? We gaan het zien.,.

Het wordt een interessante, wat dure maar kleurrijke herfst op deze manier. Maar wat een traktaties.