Ooit – nog ? – was er een typisch Nederlands gezegde/uitspraak:
‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’
Voorbij, voorbij, en, oh, voorgoed voorbij. Gekte regeert – of probeert te gaan regeren – en wordt met de allergrootste moeite weersproken. Wie of wat heeft er afgelopen zaterdag gewonnen? Het weerspreken van de gekte.
Eíndelijk ! Dacht ik, wordt flauwekul eens een halt toegeroepen met de diskwalificatie van de gekte en aanstellerij: een deelnemer die zich steeds gekker ging gedragen. En ja, wil je absolute artistieke vrijheid, dan moet je niet aan een Eurovisie Songfestival mee doen.
Uiteráárd kroop de media in zijn welbekende slachtofferrol en maakte de dader tot slachtoffer. Wat ja, een vrouw, deze tijd, en wat nog al niet meer. Alsof het minder erg of erger was als er een man bedreigd of geslagen was. U zegt: “Misschien is er niets gebeurd?’ Ik zeg: op voorhand wordt daarmee gedrag goed gepraat en veralledaagst. En we moeten er nu juist eens van af: de gekte. De aanstellerij. Het slachtofferschap.
Ja, zult u zeggen, maar jij hebt ook niets met dat Eurovisie Songfestival. Dat klopt. Al 35 jaar niet, en de dag die je wist dat zou komen brak uiteindelijk 11 mei 2024 aan. De gekte diskwalificeerde zichzelf.
Allereerst was daar de Israël gekte, waarover menigeen zich anno 2024 zich druk maakt, maar ondergetekende zich al sinds 1987 niet meer, omdat hij weet dat protesten zich zouden moeten richten op de wapenindustrie die menig oorlog veroorzaakt, vervolgens faciliteert en bestendigt. Over 35 jaar is deze oorlog immers nog steeds niet ten einde. Oorlog faciliteert immers een vernieuwd nationaal geheugen die zich alwéér een of meerdere generaties uitstrekt. Sponsored by Lockheed, bijvoorbeeld.
Zulke grote vragen vormen steeds meer de inzet op plaatsen waar ze niet thuis horen, zoals nu op het Songfestival. Dat is natuurlijk de schuld van zo’n Songfestival zelf, die gelijk de EU, zoveel mogelijk zielen vertaalt naar zoveel mogelijk vreugd. Landen die níets met Europa van doen hebben – en hadden – doen al jaren mee en daarmee degradeerde het Songfestival zich tot een politiek duizend dingen doekje die iedereen te vriend wilde houden en tegelijkertijd elkaar de tent uit vocht. In die zin heeft het Songfestival zichzelf al decennia overleefd.
Het door de bank genomen afgrijselijke niveau van de uitvoerende artiesten is al gewoon en gek is al lang niet meer gek genoeg. Laat nu juist de Israëlische zangeres loepzuiver zingen en écht wat te zeggen en uit te stralen hebben. Tja, het kan verkeren.
Sander Schimmelpenninck sloeg de spijker op zijn kop in zijn column met de passages:
‘Maar wat Nederlanders leuk vinden, vindt vrijwel niemand buiten Nederland leuk. Consequent verwarren wij brutaliteit met assertiviteit of zelfs humor. We zijn lomp en luidruchtig, maar zien dat zelf als normaal. .. Aan ons ligt het nooit.’
Zelfs Caroline van der Plas moest er weer overheen plassen:
‘Willen we het songfestival politiek maken? Dan maken we het politiek!’
Hopelijk komt óók aan deze onzalige formatiepoging deze week een einde en volgt daarmee de diskwalificatie van de formatiepartners zelf.
Opdat de wereld weer een beetje gewoner wordt. Die is immers al gek genoeg.
Thomas Kamphuis 