11 september 2024. Het zal een dag blijken te zijn die véél in zich had. Waar twee – ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebbende – gebeurtenissen symptomatisch zouden zijn voor de toekomst. Het televisiedebat tussen Donald Trump en Kamala Harris en het opstappen van Pieter Omtzigt wegens het wegvallen van belastbaarheid, zoals instructeur Ray in Kamp van Koningsbrugge zo mooi kan zeggen.
11 september 2024. Het debat – naar het zich laat aanzien het enige aangezien Trump er opeens geen trek meer in heeft omdat er niets voor hem te halen valt en het afbreukrisico te groot is, die woorden komen terug – tussen Trump en Harris waarbij de vermoeidheid over een verleden tijd naar boven kwam (Trump) en een nieuwe energie op stond (Harris).
11 september 2024. Voor mij ook de – daar gaan we later op terug kijken – beslissende datum waarop we er, uit pure lamlendige vermoeidheid, achter komen dat uitsluitend online communiceren niet langer werkt in ons bestaan. Pieter Omtzigt – die al nooit iets zag in dit kabinet, maar er uit een soort van redder in nood in stapte – kondigt via X (Twitter) zijn “tijdelijk terugtreden” aan. Niet in de Ministerraad, niet in de live media met reporters en al er bij – want dat komt je pas uit als het je uit komt tegenwoordig – maar in een mededeling op een online platform. Alsof je gevangen zit, en je je eenvoudigweg niet kán verhouden met de buitenwereld. Verleerd hoe? Tja, dat is het punt. We zijn tegen de grenzen aangelopen van hoe we ons verhouden ten opzichte van elkaar. Het werkt niet langer.
Je verhouden tot de ander, en de mening van een ander respecteren, er minimaal naar kunnen luisteren, we gaan dat allemaal terug leren, de komende 25 jaar. 25 jaar lang hebben we, in toenemende mate, kunnen klagen, schelden en doen en we zijn tegen een grens aan gelopen. Het bevredigt niet meer. We zullen weer enig ongemak ten opzichte van elkaar durven verdragen en ook eens luisteren naar de toekomst, als een veranderde tijd daar om vraagt. Het kabinet Schoof (wie riep er al gelijk, voordat de zomervakantie zelfs voorbij was, dat er geen tweede kabinet Schoof zou komen?) is een tussenpaus op weg naar een nieuwe tijd. Want dat dit kabinet zijn tijd niet gaat uit zitten is al van meet af aan duidelijk. Daarbij kan zelfs de meest simpele, rechtlijnige PVV of BBB stemmer zien, dat dit kabinet er niet één van het verleden kan zijn of worden.
De grens wordt niet scherper aangetoond met de actie “Alle stikstofplannen van tafel !” en vervolgens, een kleine week later worden de boeren om tafel geroepen voor het totaal andere, nou niet echt BBB geluid https://www.rd.nl/artikel/1077158-kabinet-komt-met-ingrijpend-mestpakket-hele-veestapel-geraakt
Grenscontroles? Net zo. “Het strengste asielbeleid van Europa” vervalt binnen een week in “Het strengste asielbeleid ooit (binnen Nederland, wel te verstaan).
De meest lachwekkende oprisping kwam misschien wel uit de mond van de toch niet zo belastbare Omtzigt: https://www.ad.nl/politiek/pieter-omtzigt-minder-geboortes-in-nederland-arbeidsmigranten-zullen-dus-komen~a64a518b/
Alsof als u en ik weer van die roomse gezinnen beginnen met tien kinderen, de arbeidsmigranten stoppen met komen. Er zijn twee (hoofd) oorzaken waarom u en ik niet meer de hele dag op onze knieën in de kas zitten of lopen – en eigenlijk drie.
- Het begint al op de lagere school, waar het blijkbaar nog steeds – bij de ouders – not done is om je kind voor minder dan het VMBO te laten toetsen. Gevolg: steeds minder leerlingen kiezen voor een praktisch beroep of willen gaan studeren. Tja, wie gaat dan de woningnood oplossen (bouw)?
- Nederland is – nog – steeds een aantrekkelijk land voor arbeidsmigranten door punt 1.
- Misschien wel de hoofdoorzaak: de Nederlander die verder leert heeft geen zin meer om hard te werken. Het harde werken wordt ook niet beloond. Daarnaast is er tegenwoordig – bij een groot deel van de Nederlanders – véél en veel meer geld in omloop. Tja, en dan ga je niet de hele dag aardbei plukken omdat het zou moeten. To name an example. Nederland is zijn connectie met het land (landbouw) en daardoor elkaar kwijt geraakt. Wat ooit, gewoon, hard werken mét elkaar op het land was, is afgelopen dikke halve eeuw helemaal uit beeld geraakt. We zijn, in zijn algemeenheid, hard werken ontleerd.
Toch .. 11 september 2024. Die datum. Het is volgens mij een keerpunt.
11 september 2049 gaan we met verbazing op dit eerste kwart van de 21e eeuw terug kijken. Die voorspelling geef ik u alvast. Wat allemaal pijn en moeite leek te kosten, evolueerde naar iets wat – uiteindelijk – begrepen werd en niet langer bestreden. We gingen weer praten met elkaar, totaal afgestompt en vermoeid door alle online gadgets en instant bevrediging. We herkenden onze eigen ontwikkelingspuberteit die een kwart eeuw mocht duren en werden weer terug volwassen.
Met vertrouwen op naar 2049 ! Met instructeur Ray als minister-president.
Thomas Kamphuis 