Simple Minds – Bospop 2025

Wat te doen als je een band – in ieder geval live – al tien jaar kwijt was geraakt, en ook geen aandrang voelde deze ooit nog te zien. Daarmee er eigenlijk nooit afscheid van hebt kunnen nemen? Een band, die al ruim veertig jaar in je leven “meereist.” De redenen daarvoor al meerdere malen hier geventileerd. Vervolgens word je vrouw terug wild enthousiast van het door radio Veronica uitgezonden Basispakket en hoort zij New Gold Dream. En gaat kijken, en ziet, dat Simple Minds optreden de dag er op, op Bospop in Weert..

De twijfels blijven, bij ondergetekende. Is een concert van Simple Minds in de wel heel basic teruggesnoeide basisopstelling van zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill met allerlei nieuwgedienden nog wel iets om naar uit te kijken, opgewonden van te raken, zoals ik altijd in aanloop naar een Simple Minds concert was, vanaf mid jaren tachtig? Ik besluit mij er aan over te geven, op mijn bijna 56ste en we gaan op pad.

Het betreden van het festivalterrein in Weert en het in de verte zien van het hoofdpodium, al helemaal in Simple Minds versiering, haalt de stille twijfel nog niet weg. Het logo van de band, twee handen die wat kostbaars vast houden, of het nu een duif is (jaren 80) of een hart, nu een diamant, roepen een beeld op die misschien niet helemaal meer de inhoud dekken, ben ik bang. “Age’ll flatten a man, Wendell”, zoals Tommy Lee Jones al zo mooi zegt in No country for old men, en ik vrees dat ik daar ook aan ten prooi ben gevallen.

Maar dan. Waterfront zet in. Jim Kerr, Charlie Burchill, Ged Grimes (bas, ook alweer 15 jaar bij de band), Sarah Brown (sinds 2009 achtergrondzangeres), Gordy Goudie (twee gitarist), Cherisse Osei (drums sinds 2018) en Erik Ljunggren (keyboards sinds 2024) spelen voluit. Jim, 66 inmiddels, zingt als in zijn beste dagen. Charlie eveneens. De band is een enorm op elkaar ingespeeld gehéél, ook al zijn inmiddels vijf bandleden zó nieuw dat ze er nog láng niet bij waren toen de nummers (allemaal van vòòr 1992) geschreven werden, die vanavond gespeeld worden. De onder- dan wel boven liggende vraag is: is dat erg?

Love song wordt ingezet. Het wordt duidelijk dat het aan Jim en Charlie niet gaat liggen. Aan het geluid ook niet, wat bijzonder goed is. En eerlijk is eerlijk, aan de band als geheel ook niet. Niet alleen is iedereen individueel uitstekend te horen, de keyboards hebben ná Mick MacNeil niet of zélden zo goed geklonken, het plezier werkt aanstekelijk en is binnen een minuut Waterfront al overgezwommen bij ondergetekende. Blijven we, stiekem, dan tóch 15, 16 in ons hart?

Er worden, indachtig het veertig jarig jubileum van Once upon a time (1985) nogal wat nummers van dat album gespeeld. De vraag was bij mij of Jim Kerr dat qua stem nog aan kon. Het antwoord luidt volmondig: já. Temeer omdat hij – het soms wat schreeuwzangerige – verlaten lijkt te hebben en weer terug nuance in zijn zang legt. Ja, er zijn zelfs kippevel bezorgende momenten tijdens dit concert. Onbetwist hoogtepunt is Belfast child, voorzien van een spannend nieuw intro en door Jim fraaier dan ooit gezongen en eveneens door Charlie fraaier dan ooit gitaarwerk. Iets minder van bombast voorzien dan in 1989 is dit de ware diamant van de avond.

De muziek, in al zijn herinneringen én tegenwoordige hernieuwde aanwezigheid, sprak vanavond. En niet alle online gekissebis van leden naar oud leden en vice versa. Ook dat mag, nee, móet, eens benoemd worden.

Eén minuut was nodig om mij weer terug te trekken naar ooit, wat weer terug als nú voelde, anderhalf uur vering daar van, die nog dagenlang zal resoneren.

De diamant was niet voor niets zichtbaar op het doek. Hij schitterde ons onverwacht tegemoet in een feest van de oudheid, die oudheid was een kwaliteit in zichzelf. Dát werd, totaal tegen mijn gevoelsverwachting in, vanavond bewezen.

Setlist:

Dit delen:

Gerelateerd

Gepubliceerd door Thomas Kamphuis