Kerstavond

Nu het tegen Kerstavond loopt gaat mijn gedachten altijd terug naar één specifieke Kerstavond: die van 1981. Het was al – nu nauwelijks voorstelbaar qua temperaturen – op en top winterweer geweest en er lag een dik pak sneeuw. In de voortuin van het ouderlijk huis aan de Pauwenlaan had ik een soort “sneeuwpop” gefabriceerd, die echter zó vormeloos uit de verf kwam dat men er ook eenvoudigweg een fallus in kon zien. Een soort voorecho van de puberjaren?

’s Avonds hing er een aparte spanning in de lucht, want ik zou met mijn moeder naar de kerkdienst gaan, laat in de avond. Ik herinner me de tocht door de sneeuw naar de kerk aan de Sportlaan en ook, tegen middernacht, de tocht terug. De totale stilte en beslotenheid van sneeuw op de Kerstavond. Het is zo’n moment waar ik, tegen schemer van de Kerstavond, altijd met enige heimwee aan terug moet denken. Over tijden die nooit meer terug komen, en toch ieder jaar wéér.

In de supermarkt klinkt Fay Lovsky’s – Christmas was a friend of mine, uit 1981. Ik heb een hekel aan Kerstmuziek – vooruit: Driving home for Christmas van – helaas wijlen – Chris Rea kon nog nét – maar Christmas was a friend of mine is mij dierbaar. Het is eigenlijk een heel vreemd nummer – het begint mysterieus, daarna wringt zich een fretloze bas (hoeveel prachtnummers met fretloze bassen zijn er niet geschreven in de jaren tachtig !) loom door het nummer. Op twee derde is er opeens een overgang naar een frivool “seventies” achtig stuk.

Op slechte Kerstavonden maakte het nummer mij somber omdat ik terug dacht aan tijden die beter waren. Deze Kerstavond is dat anders, ik kijk nu naar de Kerstavond uit. Het gaat vriezen – de hoop op echt winterweer in december en met de Kerst is anno 2025 daarmee niet gehéél de grond ingeboord. En daarmee reis ik terug naar die avond, nu 44 jaar geleden, naar wie ik toen was en met wie er niet meer zijn.

De weemoed blijft – de stille kracht in dit nummer.

Ik wens iedereen een vorstige Kerst met goede oude én nieuw te maken herinneringen.