De verbazing is wederom groot in het land. De PVV! 37 zetels!
Wat ik daar nu van vindt, daar gaat het hier niet om. Kan ik het – ergens – begrijpen, die 37 zetels voor de PVV. Het antwoord is: ja.
Lees dit deel in het verkiezingsprogramma van de PVV:
‘Ook wil de partij van Wilders geen ‘gendermaatregelen’ of ‘diversiteitsgeneuzel’ meer zien. Excuses voor het slavernijverleden en de politionele acties zouden moeten worden ingetrokken, en Zwarte Piet moet blijven.’
Ziehier een totaal niet begrepen (in de media) en onderschatte reden waarom zoveel mensen PVV hebben gestemd. En – op dit punt -kan ik het alleen maar mee eens zijn. Vrij vertaald is, dat als je mensen een mal induwt en ze in de basis tot van zichzelf discriminerend maakt (geen Zwarte Piet meer, slavernijverleden etc.) en de draad tussen hun voeten en de grond doorknipt, je dit stemgedrag krijgt. Dit is een totaal miskend aspect. Maar laat mij deze wat cryptische beeldspraak verder toelichten.
De laatste decade wil een smaldeel ons, zonodig met verbaal geweld, opdringen dat ‘wij’ in een schuldig landschap leven. Onderdrukkers zijn. Een misplaatst bestaan hebben.
Dat Nederland, misschien wel meer dan ooit, bewust of onbewust, een – verklaarbare – binding voelt in een ontkerkelijkte omgeving, met een voorchristelijke belevingswereld, is bij geen enkele analist opgekomen.
Sluipenderwijs, onder steeds meer druk gezet, wil men zijn of haar grond weer voelen en behouden. Met alle streek- en landelijke gebruiken die daarbij horen. De zoveelste – en fataal voor de actiegroep zijnde – hernieuwde, klopjacht op de zwarte figuur, wat Zwarte Piet is, deed de PVV in een week tijd krachtig opveren in de peilingen.
U kunt dit een dwarse verklaring vinden. Maar wie steeds meer dwarsgezeten wordt, gaat op een gegeven moment zelf dwarsliggen. En komt in verzet.
Geert Wilders voelde het onmiskenbare verlangen naar samenhang en verbondenheid met de streekeigen grond, die Nederland ook is, haarfijn aan. In die zin toont Geert Wilders zich niet wereldvreemd, maar nauw verbonden met wie wij in overgroot deel zelf zijn: een land wat zich sufpoldert, maar die voor een flink deel uit andere grond dan ingepolderde klei – en wereldbeeld – bestaat die ononderhandelbaar is. Onvervreemdbaar en onuitwisselbaar. Polders werden geschapen. De zand- en veengrond waren er al. Niet polderbaar.
Zweden discrimineerde de Saami in de late middeleeuwen. Het vervolgen van de zwarte figuur door Kick Out Zwarte Piet heeft eenzelfde kruisvaardersmentaliteit in zich. Echter, daar waar het christelijke geloof op de terugtocht ging, kwam er niets voor in de plaats. Bij gebrek aan de aloude, zij het vaak “verstikkende ” samenhang” is menigeen in de digitale 21ste eeuw op zoek naar wat ons – opnieuw – bindt. En dat is geen groep mensen die ons van van alles beticht en ons discriminerend vindt. Alsof dat een bewuste, qua volksaard ingebakken, voorgenomen keuze is.
Wat ons uiteindelijk zijn dit de grond en samen gedeelde (seizoensovergangs)tradities. Dat dat (ook) een samenleving is, hebben alle analisten en talkshowpresentatoren op zijn minst miskend en vaak ontkend. Zo is de samenleving losgeraakt van wat wij in onze genen vanuit de oertijd onbewust voelen. De traktor en supermarkt verscheen. Het van oudsher verlangen naar binding met de natuurlijke grond verdwijnt niet. En daarmee ook het verlangen tot het samen ondergaan van het jaar, de seizoenen en de rituelen die daar aan duizenden jaren her, verbonden waren.
De PVV opende de deuren indachtig de zin uit een film:
“You opened the box. We came.”
Aan de andere partijen de niet te onderschatten taak aan deze beweegreden aandacht te schenken en deze geforceerd dichtgeslagen deur liefdevol en met historisch besef te openen.
Opdat ons landschap weer onschuldig wordt, en daarmee zijn bewoners geestelijk weer vaste voet aan grond krijgen.
Thomas Kamphuis 