Zojuist las ik met grote verbazing het volgende artikel in het Algemeen Dagblad:
Leest u dit eerst eens en laat de inhoud rustig op u inwerken..
Allereerst dacht ik: Van Gogh en pokemonkaarten – wat in ’s hemelsnaam heeft dat met elkaar te maken? Ik vermoedde al een akelig voorgevoel: alles wat maar met kunst of geschiedenis te maken heeft moet tegenwoordig verludiekt, verleukt, versimpeld en verinfantiliseerd worden, onder het mom van ‘dat dan ook jongeren met kunst kennis willen maken.’ Volslagen flauwekul uiteraard, en de dood in de pot van de zo node gewenste algemene ontwikkeling, die de obese jeugd op zijn of haar elektrische fiets als zo mist.
Het kost leesmoeite om tot de kern van de zaak te komen in het artikel, maar deze alinea is cruciaal:
‘De tentoonstelling, waarin zes schilderijen van Pokémon te zien waren in de stijl van Van Gogh, leidde onder bezoekers tot totale gekte. Zo werden er zeldzame kaarten van Pikachu als Van Goghs zelfportret uitgegeven na een speurtocht door het museum. Op TikTok en Snapchat gingen afgelopen najaar al beelden rond van verzamelaars die over elkaar heen buitelden in de museumwinkel.’
Twee zaken.
Is men anno 2023 zo gestoord geworden van verveling dat men elkaar te lijf gaat in een – high end – museumwinkel en aan de andere kant – low end – in een supermarkt over en pak pleerollen?
Is men tegenwoordig zó losgezongen van alles wat ook maar de geringste moeite kost, dat schilderijen van Van Gogh vermarkt moeten worden tot schilderijen van Pokémon in diens “stijl”?
Echter, de goed Hollandsche handelsgeest deed óók weer van zich spreken, getuige de volgende, even ontluisterende alinea:
‘De medewerkers, van wie er één al 25 jaar in dienst zou zijn geweest, hebben zich volgens het museum niet aan de ‘procedures en gedragscodes’ voor personeel gehouden. Daarbij zou het volgens bronnen gaan om het inseinen van bezoekers op het moment dat zij de Pokémonkaarten konden kopen. Eerder werd al duidelijk dat deze later doorverkocht werden voor bedragen boven de 100 euro. Eén medewerker zou ook een doos met de waardevolle kaarten verduisterd hebben.
Zo erg is het dus verworden. Dat men, als langdurig medewerker van een gerenommeerd en internationaal bekend en gevierd museum je hele waardigheid en loopbaan om zeep helpt voor een paar Pokémonkaarten..
Net als je denkt – en ik denk dit al vele jaren – dat de bodem toch echt niet wéér dieper kan, dendert de volgende bodem naar de peilloze diepte.
Als ik Van Gogh was sneed ik – subiet – met terugwerkende kracht, mijn tweede oor af.
Wát een geestelijke armoede !
Thomas Kamphuis 