Het koningshuis en het luchtje

Regelmatig lees ik een nieuwsartikel die mij tegelijkertijd doet glimlachen als de tenen krullen.

Zo’n zomerbericht is ongetwijfeld het bezoek van het koningspaar aan het platteland van Zeeland.

De soap begon toen het gemeentebestuur aan de boeren vroeg, geen mest uit te rijden, tijdens het bezoek. Dat op zich is natuurlijk al feodaal lachwekkend en geeft aan dat én het gemeentebestuur én het koningshuis iedere connectie met deze tijd kwijt is geraakt. Er ontstond een vlek, zogezegd. Een vlek op het blazoen van het gemeentebestuur van Veere. Nu is het met vlekken zo, dat als je er in gaat wrijven, om de vlek weg te krijgen, de vlek zelden verdwijnt, laat staan kleiner wordt.

Men haalde bakzeil. Het – terecht ervaren -stinken van de uitgereden giermest werd opeens verheven tot teksten als “We zijn juist heel erg trots, én op het landelijk gebied én op de boeren.”

Daar is het weer: de trots. De trots op de boeren. Het laatste zogeheten “vrije” beroep. Die zich nog steeds afbeulen voor de goegemeente zodat zuivelbedrijf, supermarkt en u geen cent teveel betalen voor hun bulkproduct. En de bank zich onder de bank lacht. De burgemeester van Veere werpt zich met die uitsprak op als belangenbehartiger van de agrarische industrie. Niet van de boer zelf.

De afmaker volgde in de formulering:

“En juist u, de boeren en alles wat daarbij komt kijken, zijn daar een heel belangrijk onderdeel van. Boeren die zelf bepalen hoe hun werk eruitziet en wanneer zij mesten.”

Boeren die zelf bepalen hoe hun werk eruitziet en wanneer zij mesten. Homerisch gelach klinkt op uit de mond van de boer. Zelf bepalen? De godganse tijd wordt bepaald hoe boeren moeten werken. Vijftig jaar geleden moest men groot, nu moet men weer kleiner. Hoe hun werk er uit ziet wordt bepaald door de bank, de agrarische bedrijven en zuivelbedrijven, de supermarkt, een overheid die – op alle fronten – een onzalige administratie van de boer verwacht maar zelf verzaakt en – vooral – het volk wat dat allemaal wel best vindt. Want o wee, als we naast de bijna € 25 voor een pakje shag óók nog – een door de boer ik verdiende – 5 cent extra zouden moeten betalen voor een liter melk. Zullen we het eens over de schuldvraag van de consument tegenover boeren hebben?

Het zijn uitspraken van een VVD bestuurder die van een even groot dedain getuigen voor de boer als de aanvankelijke vingerwijzing dat de boeren de koninklijke neuzen niet te veel mogen irriteren en hun werk moeten stil leggen.

De politiek kan populistisch en opportunistisch blijven doen, maar het populisme is geen toekomst beschoren. Wie daarover meer wil lezen kan ik het boek aanraden van Marijn Kruk, Opstand zojuist verschenen.