Simple Minds heeft een nieuw album uitgebracht – Direction of the heart. Simple Minds, de laatste jaren door mij toch met de nodige reserves beschouwd, is sinds 2017 gereduceerd tot het combo Jim Kerr, Charlie Burchill en een nagenoeg nieuwe band er omheen. Ademt het dan toch nog iets van de geest van de good old Minds?
Het album start met Vision Thing, wat ik al gerecenseerd heb en zeker een ziel heeft. Het is opgedragen aan de overleden ouders van Kerr en Burchill, die de start van Simple Minds in 1977 mogelijk maakten en hen altijd zijn blijven steunen door de tijd heen. Het is alleen jammer dat de stem van Kerr en achtergrondzang door effecten zijn gehaald. Als je het nummer bij Jool’s Holland live hoort, is het veel meer levend en voorzien van een nog swingender en rauwer kantje. Zo had het van mij wel op het album mogen verschijnen. First you jump is Simple Minds oude stijl. Knap dat men anno 2022 nog zo’n nummer kan maken. Juist en vooral omdat we hier Charlie Burchill lekker op dreef horen. Het nummer heeft een echte ‘Minds feel’ en stuwt lekker voort. Het is Charlie Burchill die Direction of the heart het ‘edgy’ randje geeft, wat mij door doet luisteren.
Human traffic is ook zo’n nummer. De melodie is sterk, maar wordt boven een gewoon lekker nummer uitgetild door Charlie Burchill. Samenzang van de band er om heen werkt hier op zich, maar het is Burchill die het nummer niet te wee en zoet maakt. Burchill is hard nodig, bij dit nummer en verzaakt gelukkig niet. Toch is hier de zang ook teveel door een effect gehaald. Is dit nodig, vraag ik mij af? Who killed truth heeft een donkere ondertoon, en dat is bij Simple Minds altijd goed. Het klinkt ook steviger. De tekst gáát ergens over. Wie dan de waarheid vermoord ? Vult u zelf – talloze – voorbeelden uit de dagelijkse praktijk, in. Een zeer sterk nummer, mede dankzij, juist, ik ga zijn naam niet weer noemen. Graag live dit nummer. Het is bij dit nummer dat Direction of the heart op gaat stijgen.
Solstice kiss is een prijsnummer. Als je niet beter zou weten zou je denken dat The man in the sky, Michael MacNeil teruggekeerd is in de band. Het zou een nummer kunnen zijn wat eind jaren 80 geschreven zou kunnen zijn. Het nummer is groots, alles klopt. Het wordt passioneel gezongen én gespeeld door de band. Dit is een Minds klassieker. Direct. Ja, het kan nog, anno 2022. Kerr is hier ook voorin de mix gezet, wat de zang, zonder al die effecten, ook zoveel beter maakt. Sarah Brown, al jaren de vaste achtergrondzangeres, valt heerlijk in op driekwart van het nummer. Een vervreemdende gitaar van Burchill doet op het eind de kers op deverdiende taart. Act of love is een bewerking van een zeer oud Minds nummer. Heerlijk om het anno 2022 in deze vorm te horen. Heerlijk nummer.
Natural heeft een heerlijk gruizig randje dankzij, jawel.. de man op de gitaar. Tegelijkertijd valt op hoe goed Jim Kerr nog zingt, zijn stem is niet minder geworden de afgelopen jaren. En hij is toch ook alweer 63. Natural heeft iets heerlijk stuwends. Ik verras mijzelf dus: ik trek deze versie van de Simple Minds dus. Het heeft een ziel, kwaliteit, dat donkere, gruizige randje. Hij is jassen beter dan de albums sinds Big Music (2014). Hij pakt mij het meest sinds Graffity Soul uit 2009. Hoe is het in Godsnaam mogelijk anno 2022? Ik krijg zin het album zo meteen gelijk opnieuw op te zetten. Dat is een goed teken.
Planet zero is ook geweldig en knalt gelijk je hoofd binnen. Burchill speelt hier ook op een manier zoals hij nooit – of al heel lang – niet gespeeld heeft. Half arabesk, je krijgt gelijk zin om die 140 op te zoeken op de snelweg. Dat dus. De nummers hebben een zekere bombast ja, maar nu worden ze omgeven door sterke songs. Het is niet bombast die een ideeënarmoede moet verhullen, zoals bijvoorbeeld op een nummer als Big music (2014) te horen was. De Minds lijken weer tot leven gewekt. Poeh.
The walls came down sluit de reguliere basic versie van Direction of the heart. Het is meer een rechttoe rechtaan nummer dat ook op Big Music had kunnen staan, maar zong Kerr daar zó bevlogen op? Nee. Ik ga dit album op dit punt 5 sterren geven. Bezien vanuit 2022. Dit is 2022, geen 1982. Maar in zijn geslaagdheid, avontuur en experiment zijn het deze 5 sterren waard anno 2022. Maak het maar eens op je begin zestigste. Pet af.
Maar koop vooral de special edition met het nummer Direction of the heart live er op en het tweede bonusnummer Wondertimes.
Als je al twijfelde over die 5e ster, dan komt Direction of the heart. Wat een herrlijk nummer. Dat we dat anno 2022 nog mogen meemaken. Alles lijkt opeens in balans. Gekke geluiden, effecten, gepassioneerde zang en Burchill die on fire is. Heel, heel aangenaam om naar te luistern. We kunnen blijven zuurpruimen over het verleden en dat die en die er niet meer bij zijn. (maar waar blijft hun nieuwe muziek dan?) Maar naar dit album luisteren is bepaald geen straf. Wat een avontuur. Sterke melodieën, wat moet ik er nog méér van zeggen? Ja, dat ik dit album subiet opnieuw op zet.
Direction of the heart is een pets in het gezicht van de kritisch verworden Simple Minds fan. Een album wat ook gedurende de draaibeurt almaar beter wordt. Ook al zo’n kenmerk. Wondertimes is een mysterieus, betoverend en vooral: ontroerend nummer. Heerlijke flow, bezield en die gitaar van Burchill. Wát een afsluiter. GROOTS.
Simple Minds – you woke me up..
Thomas Kamphuis 