De verkiezingen zijn weer achter de rug. De zoveelste met een zoveelste protestpartij. Wat met Groen Links eind jaren 80 nog ludiek begon, verhardde zich in de jaren 90 met de SP. Heel veel hoor je van die partij ook niet meer. Men is nu 20, 25 jaar boos over al en nog wat en De Bozen verwachten alles van de overheid. Een spiegel ligt al decennia bij het grofvuil.
Ik begrijp best de onvrede, boosheid en verdriet van mensen die echt wat overkomen is.. Groningen, alles wat mis is gegaan bij de Belastingdienst toen ooit het onzalige plan bedacht werd naast geld te innen ook te gaan uitkeren. Mensen in de buurt van Tata Steel wonend. Of in Valkenburg. Er gaan dingen fout. Heel erg fout zelfs. Ik zie het, en sluit mijn ogen er niet voor.
Alleen: een omgekeerde vlag en boerenzakdoek gaan het land niet redden. Er heerst een veel te brede en op zichzelf gerichtte verongelijktheid die nimmer tot bedaren te brengen is. We kunnen niet blijven schoppen tegen de overheid en tegelijkertijd verlangen dat zij ons redt, niets zal veranderen en alles gaat omdat wij dat zo willen.
Persoonlijk ben ik wel klaar met een zoveelste protestpartij waar men over een jaar of wat wederom naar omziet in zoveelste teleurstelling, omdat deze de wereld ook niet ging veranderen. Zo’n partij eigent zich een exclusiviteit in protest toe waarmee ze anderen diskwalificeren. Terwijl het nu juist nodig is een keer op te houden met boos te zijn, ruzie maken en eens met een scherpere bril naar de toekomst te kijken. Ook eens moeite willen doen en eens uit die social media weerzin te stappen. Ophouden met die strijdjes. Die oorlogjes willen opzoeken. Oplossingen en creativiteit worden in het hersenloze online gekakel om zeep geholpen. Omdat oplossingen en creativiteit bedreigend zijn voor diegenen die perse ontevreden willen blijven. Omdat ze anders niemand zijn. Verantwoordelijkheid moeten nemen. Volwassen worden.
Die toekomst, die komt. Sneller dan we denken. De toekomst maakt zijn eigen besluiten en zal, veel sneller en veel ingrijpender dan velen wensen te zien of te erkennen, over ons regeren. Hoog tijd om dat in te zien en de toekomst tegemoet te treden. Actief, en niet blijven hangend in slachtofferschap. Wat zou het een zegen zijn een zakenkabinet aan te stellen die, vrij van electorale last en waan en emotie van de dag, datgene gaat doen wat nodig is; een betrouwbare maar doortastende overheid uitstralen die ongemakkelijke besluiten niet alleen durft te nemen, maar ook, tegen de stroom in, durft uit te voeren. Het zal niet allemaal naar iedereens zin zijn. Net zoals het leven zelf. Tot op zekere hoogte zal de mens toch ook weer om moeten leren gaan met het onverwachtte, teleurstelling en boosheid. Niet altijd naar de ander, maar ook naar jezelf kijken. De overheid is niet tot in het oneindige aansprakelijk, laat staan voor een bestaansrecht of levenswijze van mensen.
En die malle omgekeerde vlag en boerenzakdoek voorgoed op te bergen.
U kiest tenslotte. Daar tegenover staat een begrensde vrijheid. Omdat een onbegrensd bestaan geen rekening met de ander houdt.
Thomas Kamphuis 