17 oktober verschijnt een DVD van David Gilmour van zijn tour gehouden naar aanleiding van zijn album Luck and Strange. De commentaren bij de teaser op YouTube waren niet van de lucht. Dit had wel eens beter geklonken. Hij was niet in vorm in Rome tot .. ronduit enthousiasme. Het is vreemd hoe – zij het kort – negatieve commentaren je beeld kunnen (ver)vormen. Bedenk: je bent 79 en gaat nog op een uitgebreide tournee. De supersonische Concorde van weleer ben je niet meer, maar wel die diesel die al 79 jaar rijdt. Het kenmerk van een diesel is, dat hij even op gang moet komen. Het – korte – geduld wat velen zich niet meer getroosten, loont.
Allereerst is daar de cameravoering, die toch net even anders dan anders is. Gilmour wordt gefilmd van vlakbij, vanaf een positie waar iedere fan zich droomt: men kijkt naar Gilmour en Zijn Gitaar schuin/recht omhoog. Die momenten zijn in zichzelf al magisch. We staan bij een inlandse eik vol met verhalen en emoties, die alleen nog díe eik kan verhalen. Dat verhaal wordt nooit een afgedraaid afgesleten iets. Het onderscheidt zich van de vertellingen in de vele jaren daarvóór, met nuances, variatie van benadrukken, ritmewisselingen en terloops ontstaande details die zich prijsgeven en de luisteraar tóch weer in verbazing achter laten.
Sorrow – samen met Comforatbly Numb – wellicht dé gitaar anthems van Gilmour, hangen altijd een duister gordijn neer.
The sweet smell of a great sorrow lies over the land
Plumes of smoke rise and merge into the leaden sky
A man lies and dreams of green fields and rivers
But awakes to a morning with no reason for waking
He’s haunted by the memory of a lost paradise
In his youth or a dream, he can’t be precise
He’s chained forever to a world that’s departed
It’s not enough, it’s not enough
His blood has frozen and curdled with fright
His knees have trembled and given way in the night
His hand has weakened at the moment of truth
His step has faltered
One world, one soul
Time pass, the river roll
And he talks to the river of lost love and dedication
And silent replies that swirl invitation
Flow dark and troubled to an oily sea
A grim intimation of what is to be
There’s an unceasing wind that blows through this night
And there’s dust in my eyes, that blinds my sight
And silence that speaks so much louder than words
Of promises broken
Al zevenendertig jaar vraag ik mij af wat de inspiratiebron van deze tekst voor Gilmour is geweest. Maar terug naar de negenenzeventig jarige. Niet alleen lijkt zijn stem nóg meer bij het nummer te passen, zijn gitaarspel.. Wie het ooit live heeft mogen aanschouwen heeft beslist geleefd. Ik mocht vier concerten van hem zien. Het boeiende – wederom – is, dat in deze 2024 live uitvoering van Sorrow, er geen sprake kan zijn van een 2024 live uitvoering van Sorrow. Concerten er voor klonk het nummer anders, concerten daarna óók. Het kan zijn dat hij “op gang” moet komen, of dit lijkt ogenschijnlijk zo. Zijn “worstelende optredens” niet altijd de concerten die na verloop van tijd almaar beter worden, ook niet de concerten die iets unieks brengen – omdat het wérkelijk van diep van binnen moet komen/komt? Als het leven zelf? Hoe dikker de stam van de eik, hoe taaier de sapstroom, maar áls de verhalen dán aan de oppervlakte komen .. beleven we iets wat het jonge hout nog niet kan weten of vertellen.
Wat zich ontvouwt in “Sorrow, gespeeld op 2 oktober 2024” laat zich het beste omschrijven als een impressionistische verdwaaltocht door zijn eigen nummer. Hij zoekt, hij meandert, en creëert iets ter plaatse wat zo klinkt omdat hij ergens vergeten lijkt te zijn hoe het de allereerste keer, of de vorige keer, gespeeld werd.
Luister, bijvoorbeeld, eens naar het deel tussen 1 minuut 50 en 1 minuut 60. Opééns word je wakker geschud en vóel je: dit wordt weer zo’n unieke versie. Het deel vanaf 5 minuut 20 is nog zo’n voorbeeld. Hij laat véél achterwege, maar voegt iets tóe wat – heel subtiel – die vreemde surrealistische lichtstraal door de duistere wolken laat schijnen. En hij is geen seconde van tevoren uitgerekend of bedacht. Gilmour schildert, in het veld, en het thema heeft hij in zijn hoofd, maar de kleuren ontstaan door de onverwachte mengingen en bewegingen.
Zeer vloeiende solo’s verworden tot zeer vloeiende solerende ritmegitaar met – atypisch – herhaalde tonen – alsof Neil Young opeens op het podium staat – zie het deel na 5 minuut 40 die verrassen. 7 minuut 16: oordeelt u zelf. Het is een terloops gespeeld stukje, totáál anders dan anders, en direct Gilmour.
De acht seconden vanaf 7 minuut 16 zijn één van de dode takken van de eik Gilmour, een eigen verhaal vertellend, omdat het oude afstierf om de eik verder te laten leven.
Wie zich ooit afvraagt of het leven zin heeft: luister – én kijk – naar David Gilmour. Op het eind van Sorrow zien we vier parasolachtige bomen, net buiten Colloseum, getuige van David Gilmour. Ze zullen ons verhalen over duizend jaar over deze avond.
Thomas Kamphuis 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.