Ach ja, Twente.. raak je er ooit op uitgekeken? Al daags na het verblijf in de Meerbekke wilde ik terug. Niet naar de Meerbekke, maar naar een andere, unieke boerderij, ver weggestopt in de noordoost oksel van Twente. Deze boerderij aan de Brookmanweg 4 in Lattrop-Breklenkamp, dateert uit de 18e eeuw en is uitgevoerd in vakwerk met overstekende houten voorschotten en een onderschoer.
Tegenwoordig zit er een klein theater in, het Aerolustheater. Het is jammer dat er niet meer online te vinden is over de geschiedenis van deze boerderij, want de geschiedenis druipt er van af. Je kunt licht het gevoel hebben in York te wandelen waar huizen staan in The Shambles met enigszins gelijkend overhellende voorschotten.
De boerderij heeft twee eenvoudige geveltoptekens met hart en in top ruitvorm. Of er een symbolische betekenis bij bedacht is, is niet te zeggen. Ook niet hoe oud ze zijn.
De boerderij ligt op een van de werkelijk mooiste en sfeervolste plekken in Twente, vlak bij de grens. Leven als God in Frankrijk moet hier beslist hertaald worden naar Leven als God in Twente (of welke alternatieve god u hierbij ook in gedachten heeft).
De achterzijde, aan de Brookmanweg, heeft een opvallend overhangend houten voorschot en onderschoer. Het vakwerk rondom is nog geheel compleet. Je zal hier maar je slaapkamer op de eerste etage hebben en zo wakker worden..
Het prachtige aan dit soort, uniek in zijn soort zijnde, boerderijen is, dat deze nog echt op of aan een erf liggen met bijbehorende schuren. Het enige wat mist, is het zandpad, wat hier ooit gelegen moet hebben.. Je wandelt werkelijk een andere tijd binnen waar alles stil staat.
Al verder lopend passeer ik een modernere boerderij, met opvallende stalbogen en opvallend kruis als geveltopteken.
Deze dagen met fel zonlicht valt op dat de essen helemaal bedekt zijn met een (spinnen?) rag, die golft in de wind. Zijn hier de schikgodinnen overijverig geweest, of is het wat anders?
Over Noordse mythologie gesproken; je hoort wel eens over Wodanseiken. Wel.. in Twente kom je ze ook nog tegen.
Om iedere hoek word je wel door iets verrast. Voor wie het wil zien.. Een op het eerste gezicht nogal onooglijk gebouwtje blijkt van de Coöperatieve Landbank Almelo te zijn geweest. De directeur woonde blijkbaar in het grote landgoed daar tegenover.
De zuidenwind geeft zeer zacht novemberweer en de jas kan uit. Dit soort dagen moet je het er van nemen hier in het oosten, want verder op in november breekt de oosterse variant van de Donkere Dagen voor Kerst aan, die langdurig is.
Even verderop is een boerderij te zien met zowel christelijke als voorchristelijke symboliek: het kruis naast de klaverblad symbolen in de ronde ramen.
De zon begint te zakken, we zijn aan het einde van de route gekomen. Twente blijft verrassen en wat is het hier stil. Natuurlijk, er zijn wat fietsers en een enkele wandelaar op deze zondag. Maar voor geen goud zou ik nu meer in de duinen in optocht willen lopen, of nog erger: over het strand. Heel soms mis ik de zee, maar de mensenmassa’s zal ik nooit meer opzoeken. Twente is daar van verschoond en ik hoop dat dat nog heel, heel lang zo mag blijven.
Als het rustig om je heen is, wordt het ook rustig in je hoofd.
Thomas Kamphuis 