De dooi is ingetreden. Regenvlagen en een grauwe atmosfeer lijden onherroepelijk het einde in van een onvergetelijke winterweek. Sterker nog, komend weekeinde is het plots compleet lente met temperaturen van 15 graden (en plus). Dat is echt iets van de laatste 15, 20 jaar. 15 graden, laat staan dágen achter elkaar? Dat werd het vroeger nooit voor half maart. Maar goed, dat zijn nu eenmaal de hedendaagse seizoenen, die, makkelijk, 3 weken naar voren én naar achteren, opgeschoven zijn.
Maar wat een winterweek was dit.
Er zijn iglo’s gebouwd, er is geschaatst, geijszeild of anderszins gesurfd. Er was typisch 21e eeuwse paniek toen er een graadje dooi kwam gisteren.
Tja.. paniek. Voorzichtigheid. Bij Westenholte ging pas gisteren de ijsbaan open. In the nick of time, heet dat dan. Het is maar goed dat een hoop mensen gewoon wél wintersport in eigen land hebben bedreven. Éven weg van die corona angst die op ons te pas en te onpas de godganse dag geprojecteerd wordt. Vanmorgen las ik dat in landen waar nieuwe virusvarianten geconstateerd worden, desondanks het aantal besmettingen terug gelopen is. Verrassend? Misschien wordt het eens tijd om corona minder allesoverheersend te laten worden, met name in de berichtgeving. De komende lente en zomer terug naar normaal, met inachtneming van een gezonde dosis relativering (het leven is niet zonder gevaar en kan dat ook nooit worden) en eigen verantwoordelijkheidsbesef (een gezond leven begint bij jezelf). Daar knappen we met zijn allen van op. Besmet, of, zoals steeds meer blijkt, niet.
En dan die zon, die dagenlange staalblauwe hemel. Daar knap je toch wel van op.. het is weer tijd voor licht, lange schemeringen. Ja, ik zal de winter missen, maar tussentijds mag het lente en zomer worden.
Carnaval wordt her en der, op een geheel eigen manier dit jaar toch nog gevierd. Carnaval, het gekerstende heidense feest welke het voorjaar aankondigt. Het komt aardig overeen qua weerwisselingen dit jaar.
Het water in de IJssel begint te dalen. Het laat fraaie ijssculpturen in de wind ontstaan.
Een vroeg, maar zeker voorteken van het naderende voorjaar zijn twee knobbelzwanen die elkaar het hof maken. Iets zien en er gelijktijdig een foto van maken is soms onmogelijk, maar toch is de foto aardig gelukt.
Het is weer thuis om op huis aan te gaan. Wat staat er komende weken te gebeuren? Dat is altijd een verrassing en geen zekerheidje. Wel zeker is dat de merels gaan zingen in de schemering, de ransuilen – als ik ze weer kan lokaliseren – gaan baltsen met een onopvallend tortelduifachtig geluid, de kraanvogels op het punt staan hun reis naar het noorden terug aan te vangen. Voor wie daar in geïnteresseerd is, kan ik de speciale pagina op Facebook aanraden.
Op www.waarneming.nl zijn hier de actuele meldingen te zien, welke ook nog per provincie kunnen worden uitgesplitst. Al zit ik hier in Westenholte aan de uiterste westgrens van de oostelijke trekroute in het voorjaar, ik hou altijd mijn ogen en oren open deze weken. Ze zijn een keer recht boven het huis overgetrokken..
Nog een laatste blik op de winter. Hebben we er ook niet zó van genoten omdát het niet ieder jaar zo is? Wat overblijft na deze week is, dat winter geen voltooid verleden tijd is geworden. Blijkbaar.
Thomas Kamphuis 