Natuurblog 8 mei 2021 – deel 1

Een combinatie van een natuur én cultuurblog dit keer.

Soms beland je in een omgeving, waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. In Friesland ligt Leons (Lions). Loop je hier de weilanden in, dan waan je je terug in de jaren zeventig.

Ik ben beroerd én ontroerd… Bestáát dit nog? Ja, dit bestaat – blijkbaar – nog, dankzij Natuurmonumenten en boeren. We wandelen een niet egaal, onbewerkt bloemrijk en waterrijk plasdras polder in, waar het twinkeleert van de veldleeuweriken, grutto’s, tureluurs en wat nog meer. Dit is waar het op véél meer plaatsen in Nederland naar terug moet gaan! Teruggang is in dit geval vooruitgang.

De Lionserpolder tussen Léons en Jorwerd is een samenwerkingsverband van beheer tussen Natuurmonumenten en particuliere boeren. Vraag niet hoe het kan anno 2021 maar het aards paradijs voor weidevogels bestaat hier nog, of wéér.

Wat een heerlijke ervaring: lopen over weiland wat nog nat mag zijn, sloten die over lopen in drassige gebiedjes, de afwezigheid van raaigras en áánwezigheid van al wat mag bloeien. Hier en daar een paar koeien of paarden die de boel van gepaste mest voorzien. Hier mag het leven nog zijn gang gaan. De wind is eindelijk eens naar het zuiden gedraaid en de gierzwaluwen scheren door de lucht, duidelijk opgelucht door het warmere weer wat in aantocht is.

Onderweg door dit gebied zien we iets wat ooit een boerderij moet zijn geweest. Is dit de boerderij waar Geert Mak over schreef in zijn boek Hoe God verdween uit Jorwerd? Hier woonde een boer, die, nadat zijn boerderij afgebrand was, in de schuur ging wonen. Een illuster verhaal, wat we niet stuk moeten willen checken.

God blijkt toch niet helemaal uit Jorwerd verdwenen, als we het landschap hier naar toe onderweg bekijken. Jorwert – met een ‘t’ in het Fries – zelf verrast me. Wat een prachtige romaanse kerk doemt hier op. Het is de mooiste, na die in Vries, die ik tot nog toe zag in de noordoostelijke provincies. Wat een opmerkelijk grote kerk voor zo’n klein dorp.

Zelfs de vikingen blijken in dit dorp aanwezig. Het is hoog tijd dat ik weer eens een voorwerp uit de Vikingtijd onder de loep neem. Zeer binnenkort meer daar over.

Na de nodige ‘ooh’s’ en ‘aah’s !’ in Jorwerd/t is het weer tijd om terug naar Léons te lopen. Je loopt – letterlijk – door een landschap wat niet meer bestaat. Je moet jezelf in je arm knijpen om je er van te overtuigen dat het tóch nog bestaat. Laat men dit al- en áltijd beschermen. Dit zijn de reservaten waar van uit veel meer mogelijk moet zijn. God mag uit Jorwert verdwenen zijn, maar lijkt nog wel degelijk te waken over zowel dorp als buitengebied.

Een paar gelukzalige koeien kijken ons aan. Hier is het leven goed.

We besluiten, ondanks de inzettende regen, naar nog een gebied te gaan. Vanwege het belang van dat gebied schrijf ik hier een tweede blog over, deel 2.