Ondanks het koude voorjaar gebeurt er het nodige in de tuin en ieder jaar is weer anders. Hadden we er vorig – extreem zonnige voorjaar – al vele tuinzitdagen op zitten, met de roep van de koekoek ver op de achtergrond: dit jaar niets van dit al. Saai wordt het echter niet, dankzij een hele dankbare plant, jaarrond: de klimop. Deze heeft door de jaren heen een dusdanige wilde, omvangrijke, hoge vorm gekregen, dat deze jaarrond een continue schuilplaats geeft voor alle vogels in de tuin. Schuilplaats, broedplaats, eetplaats.
Later dan gewoon zijn de bessen van de klimop rijp geworden. Aan het eind van de winter vroeg ik me af of er sowieso wel bessen aan zouden komen dit jaar. De uitgedroogde bloemen lieten nog geen enkele vruchtvorming zien. Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen.
Normaal komen hier alleen de merels op af, vorig jaar zelfs een beflijster, maar dit jaar weten de net uitgevlogen spreeuwenjongen er wel raad mee. Al een paar weken is de roep van de ouders te horen, waarmee ze de op uitvliegen staande jongen naar buiten willen lokken. Het is altijd deze roep vanaf tweede week mei te horen; de oudervogels imiteren hier de voedselroep van de jongen mee, zo lijkt het. Zo lijkt het voor de jongen dat er buiten al jonge vogels rondvliegen en sluiten ze zich hier bij aan.
Dagenlang is het geschreeuw om voedsel al te horen, van ’s morgens vroeg tot halverwege de avond. Menselijk gedacht is het vreemd dat zo’n vogel de hele dag bessen zou eten, maar misschien fungeert het nu als stapelvoedsel wat makkelijk voor de hand ligt, in combinatie met de plaats waar dat voedsel zich bevindt: één, waarin bij gevaar direct in weggedoken kan worden. Vaak zie je spreeuwen met jongen nu op weilanden, zoeken naar zogeheten emelten in de grond. Je bent dan natuurlijk wel zichtbaar. Dat hebben de spreeuwen in de tuin goed begrepen. Ze zijn er niet weg te slaan.
Laat in de zomer komen spreeuwen wel af op de bessentrossen van de vlier, die, omdat ze op gegeven moment gaan gisten, een alcoholische uitwerking hebben. Bekend is, dat spreeuwen dan soms stomdronken uit de struiken vallen. Ik zelf heb dat nog nooit gezien, maar vraag me af, of de bessen van de klimop ook een bepaalde uitwerking kunnen hebben omdat ze de hele dag maar doorgaan met het eten hier van. Of is het eenvoudigweg gewoon enorm voedzaam.
Ik kijk het met enige verbazing aan en constateer dat de tuin inmiddels behoorlijk vogelvriendelijk is. Ook een tip: voer rustig door in het voorjaar en de zomer. Vogels gebruiken in het broedseizoen heel veel energie en kunnen wel een aanvulling gebruiken. Daarmee blijven ze ook in en rond de tuin en keren ze in het najaar sneller terug is mijn idee.
Met het uitvliegen van de spreeuwenjongen komt er langzamerhand een einde aan het voorjaar. Een voorjaar wat het koudste is sinds 1941. Volgend weekeinde komt er iets wat op echt voorjaar lijkt, een aantal (?) dagen met 20 graden. Van mij mag de zomer nu beginnen: de tijd gaat razendsnel. Het idee dat over nog geen maand alweer de langste dag is, blijf ik vreemd vinden. Dat is het gekke met de steeds langer wordende dagen: de tijd versnelt en versnelt. Is dat doordat we de tijd in deze tijd van het jaar anders ervaren? Versneld? Het zou heel goed kunnen. Herfst en winter vertragen de tijd. Het voorjaar en begin van de zomer versnellen deze iedere keer weer, tot de langste dag.
Een andere theorie is, dat we de tijd als snel voorbijgaand ervaren nu omdat er zo veel meer te zien is om ons heen dan in het veel stillere najaar en winter. We ervaren meer en vergeten de tijd daardoor. Hoe dichter het groen buiten, hoe meer we de ruimte er omheen opzoeken ? Al dat groen is prachtig in het voorjaar, maar in een bos ervaar ik het al gauw als verstikkend. Ik wil uitzicht. Hoe kaler de bomen, hoe dichter we het bij huis houden en onze ogen de wereld kleiner maken. Als het blad in de herfst af valt ervaar ik een ruimte, die er in het voorjaar en zomer niet is. Noem het visuele rust.
Tijd is een gek iets en bestaat immers niet, zegt men wel.. De maand mei is als een woensdagmorgen in de week waarbij je verbaasd bent dat het alweer woensdagmorgen is.
Tot zover de filosofische bespiegelingen dit keer..
Thomas Kamphuis 