Als u in Groningen bent, bezoek dan een paar kerkjes. Ze zijn bijzonder. Maar wat mij deze keer op viel waren de graven uit de 19e. De symboliek! De adressering van de bezoeker! Tegenwoordig is alles maakbaar en we denken, nee, wéten we minstens 10 keer terug te komen op aarde, nadat we minimaal 100 zijn geworden.. maar tóen? Nee..
Zweet des aanschijns en zo en dag des oordeels.
De symboliek is prachtig. De boom, een millennia oud symbool in de vorm van de levensboom, met daaronder een zandloper en zeis worden vergezeld van wat een blad lijkt welke uit de boom valt en terug transformeert in een vlinder welke weer opstijgt. De man met de zeis. Het grotere geheel wat jij onderdeel van maakte. Hóóguit. En niet andersom. Kom daar nog eens om tegenwoordig met foto op graf en persoonlijke toebehoren. Neehee, hier spande het er nog om. Overduidelijk.
Even verderop tref ik een tweetal graven aan met welhaast Scandinavisch aandoende slangen op de grafstenen. De slang die zichzelf in de staart bijt: symbool voor de eeuwige levensloop. Ik zag het zo nog niet eerder op een grafsteen.
Intrigerend wordt het bij de oude kerk in Ezinge. Wat ons daar vanuit het graf toegesproken wordt, ligt wel heel veel af van de hedendaagse beleving.
‘Ziet lezers die k’niet meer ken
haast zijt ge een lijk als ik nu ben’
Memento mori weet u wel..
Opgefrist en aangemoedigd vervolgen we onze weg..
Thomas Kamphuis 