Het leven is niet slecht, en zo belandden we dit keer in een zogeheten Restinn bij Bourtange. In 2013 waren we hier ook al een keer, een dag. Ik herinnerde mij de kwartels in een graanveld en een vrij klein huisje. Bij binnenkomst gaat de buitentemperatuur naadloos over in de binnentemperatuur. ‘Oh ja’ denk je dan – het was hier toen ook al zo heet binnen.. Drukt het de pret? Och..
Men kan een haat-liefde verhouding hebben met deze plek. De huisjes – soort overkapte tentvorm zijn er niet voor het comfort.
Ik heb de liefde voor deze plek herontdekt. Temeer omdat opeens bleek dat de grond waarop deze huisjes staan, samen met bedrijfsgebouwen en een boerderij te koop staan. En of dit dan ook bij een volgende eigenaar blijft bestaan? De huidige eigenaar heeft de exploitatie van de huisjes in handen gegeven van een cateraar en er zelf overduidelijk geen zin meer in. Ik hoop dat een enthousiaste nieuwe eigenaar zich meldt. Het is en blijft een discomfortabele, unieke locatie. Discomfortabel, ook, omdat je het gevoel hebt dat zuidoost Groningen weg trekt. Een voormalig hotel aan de overkant van de weg, hotel Bourtange, staat ook te koop. Maar trekt u zich niets van mijn eeuwige hang naar nostalgie aan: zo vindt ik ook dat de retro-chinees bij de poort van menig dorp moet blijven bestaan. Ergens hebben mij de jaren zeventig nimmer verlaten. That’s all.
De méérwaarde van deze plek is dat het direct grenst aan een soort landschap, wat we in driekwart van Nederland al lang niet meer kennen: waar akkerland met wisselteelt. Hier staat niets, daar weer graan of rogge, daar boekweit, daar aardappelen en ergens anders weer kool. Mais, soms ook, doortrokken van kruiden en klaver. En daar komt leven op af, al waan je je tig jaar terug in de tijd. Een verlaten vergeten en totaal verwaarloosde lange en brede strook met kruiden, grassen en bloemen herbergt kwartels en leeuweriken. De kwartels laten zich van de namiddag tot de vroege morgen horen. Het “kwik-me-dit” is een geluid wat overal en nergens vandaan komt. Ga nooit op zoek naar een kwartel: u gaat hem niet vinden. Slechts één keer lukte het ons, een paar jaar terug in de buurt van Emmen in Drenthe. Maar ook hier is het geluid alléén goed genoeg. Een kwartel blijft een mysterieuze vogel met allerlei aparte gedragingen.
De 33 graden weten we terug te brengen naar 28-30 graden ’s nachts. Laat onverlet dat het niet best slapen is bij deze binnen temperaturen. Om 03.30 lig ik akker en besluit een goed kwartier later naar buiten te gaan. Wat je dan ervaart is betoverend: in het diepschemer roepen links en rechts kwartels. Daar doorheen – en dit verbaast me – talloze veldleeuweriken. Geen idee dat deze ’s nachts baltsvluchten uitvoeren. Maar misschien juist: zo heeft men weinig geluidconcurrentie van andere vogelsoorten uit de buurt en de wind is op zijn zwakst. Ver op de achtergrond is ook een koekoek te horen. Alleen al dit kwartiertje buiten staan op dit tijdstip maakt het hele verblijf de moeite waard in de Rest-Inn Bourtange.
Mag ik nog even een compliment geven voor de catering, – pardon ! lokale traiteur, zo afficheert men zich – die u kunt bestellen bij een verblijf hier? We wanen ons terug in de tijd: het ontbijt. Witte kaiserbroodjes met jam, bestaat dit anno 2021 nog? Het afgepaste plakje kaas. Het Duitse romige toetje bij het ontbijt. ’s Avonds gaan we helemaal old school: voor – hoofd- en nagerecht.
Het voorgerecht is al een gevulde soep, waarna we al redelijk vol zitten. We hebben tenslotte niet op het land gewerkt. Het hoofdgerecht wordt begeleid door een best stuk vlees met dito begeleidende saus. Als klap op de vuurpijl volgt de chocoladevla met slagroom en chocoladevlokken. Je valt spontaan in slaap daarna.
Het leven is simpel en goed in het Groningse land. De vér gezichten en afwisseling in landschap en boerderijen maken dit tot een plaats om terug te willen komen. Hopelijk kan het over 8 jaar nog steeds.
Thomas Kamphuis 