De winter die geen winter wilde worden loopt ten einde. Met het nodige windgeweld. Een paar heuse stormen zelfs. Achter elkaar. Dat doet dan wél weer denken aan vroeger.
Het is weer eens tijd voor een kort verslag van de waarnemingen van de laatste ruime week.
De sperwer deed weer eens van zich spreken, en hóe.
De mussen hebben er een geduchte concurrent bij gekregen. Sperwerman ving een mus en zat deze doodgemoedereerd op de rand van de houten tuindeur te ontleden.
De sfeer in de tuin is er toch iets minder gemoedelijk op geworden, maar de lommerrijke klimop biedt nog genoeg snelle schuilplaats voor de vogels. En een beetje concurrentie: best ok, dat zie je met de wolf. Het moet allemaal niet te tam worden.
Vorige week was er een zeldzaam windstille én heldere avond en hoorde ik voor het eerst de baltsroep van de ransuil in het dorp. Het haast Turkse tortel-achtige, hese “huu- huu” klonk vanuit een eikenboom op een meter of 4 hoogte. Exact dezelfde eikenboom én tak waar hij vorig jaar zat te roepen. Gewoontedieren. Je kunt het ook efficiënt noemen. Never change a winning tree. Goede hoop dat er dit jaar weer een broedgeval komt.
Buiten lijkt het wel half maart oude stijl, met het eerste speenkruid wat in bloei komt en zelfs een meidoorn die het durft uit te lopen. Ondenkbaar, vroeger, half februari. En ik zag dit al een week terug. Het weggetrokken paar ooievaars lijkt ook terug gekeerd. Benieuwd of ze de nieuwe broedpaal bij Westenholte zullen accepteren na de val van de oude, vorig jaar.
Een grote groep putters vliegt over de Zalkerveerweg: altijd leuk. 11 krijg ik er op de foto. Het landschap is hier nog behoorlijk kleinschalig. Er groeit al van alles in wilde bloemen perken en oude bloemen laat men hier staan. Hier zie je nog dit soort groepen zaadeters. Ik heb ze wel gemist deze winter in de tuin. Maar zo ie ieder jaar weer anders.
In het dorp zijn al een paar weken de roeken in de weer. Zaten er eerst 4 nesten, nu heeft een paar de 3 nesten opgeëist en samengevoegd bij het meest geschikte nest. Andere stellen hangen er om heen en lijken (?) het te accepteren maar nog niet van plan een eigen nest te gaan bouwen. Boeiende materie, die roeken. Opeens doken ze op op deze plek midden in het dorp. Er zal weer gebroed gaan worden, dat is zeker, maar hoeveel nesten zullen het dit keer worden. De roeken lijken niet schuw, maar als er een dichterbij zitten je kijkt hem te lang aan, vliegt hij toch weg. Geen wonder, als je eeuwen- en eeuwenlang vervolgd bent.
Het voorjaar staat bijna voor de deur: zoveel is duidelijk. Eens kijken of het nest de voorziene zeer zware storm van morgen overleeft..
Thomas Kamphuis 