Marillion.. hoe lang was het geleden? Zomer 2017 in Keulen? Hóóg tijd voor een concert van Marillion, want de heren worden er ook niet jonger op..
In de Vredenburg besluiten we toch maar voor zitplaatsen te gaan, wat voor- en nadelen heeft zo zal blijken. Het zal ook een hele zit worden, inclusief voorprogramma en wanneer dat voorprogramma begint is dan toch altijd de reactie ‘Oh ja, het voorprogramma..’ Gevolgd door een diepe zucht. Naarmate je een zekere leeftijd bereikt vind je het ook uitstekend als de hoofdact om 19.30 of 20.00 begint..
Het is echter het voorprogramma wat mij redelijk wegblaast. Van zeldzaam genot. Ja, die enige andere keer in 37 jaar concertbezoek moet dat in 1992 (!) zijn geweest met Orange Blossom, als voorprogramma bij U2 in Ahoy. Steek die maar in jullie zak June Road.
Beste lezer, vergeef mij de lousy foto’s in deze recensie, zéér Thomas Kamphuis onwaardig, maar ik beschikte slechts over een telefoon, zat hoog in de piste en de lichtatmosfeer deed de rest. Goed: June Road dus. Man en vrouw met resp. gitaar en viool. Indie-folk.
Potverdrie wat goed. De Britse Harry Pane heeft goed geluisterd naar Lindsey Buckingham (Fleetwood Mac, overbodig), dat hoor ik vanaf de eerste 10 seconden feilloos aan. Wanneer in nummer 4 of 5 een coverversie van Big love wordt ingezet, vallen bij eega de schellen van de ogen en oren, maar ik hoor dat soort dingen gelijk. To-taal niets mis mee. Violist Maia Frankowski speelt gedreven en combineert in samenzang werkelijk perfect met haar partner. Geen nummer verveelt, ieder nummer is anders en er wordt geklapt en gejuicht alsof dit het hoofdprogramma is.
Bravo. That’s the way it should be done ! Mijn compliemnten. Pure muziek. Zang, gitaar, viool en met enig ritmisch versterkt meegetrap van Harry Pane een band op zichzelf. Hier wil ik véél meer van (gaan) horen.
Dan Marillion. Na het zuivere en overzichtelijke geluid van June Road is dit schrikken. Het geluid staat enorm schel en Steve Hogarth klinkt – onbedoeld ? – als een schorre kraai. Marillion’s laatste album An hour before it’s dark is briljant. Het is een album wat per nummer almaar sterker en mysterieuzer wordt. Een cadeau dus dat het als eerste deel van het concert integraal uitgevoerd wordt.. Maar dat geluid, dat geluid..
Hebben we pech? Zitten we verkeerd? Het is de tweede avond van optredens, dus dat moet toch wel goed afgesteld zijn nu?
In de rustiger nummers van An hour before it’s dark wordt het geluid beter. Toch blijft het tegen de grens van hard aan staan en verliest de muziek te vaak de sfeer en spanning die op het album je er zo in zuigt. Geen idee of het voor het podium beter was geweest..
Het blijft altijd een heikel punt: rockconcerten in zo’n setting en akoestiek. Het geluid lijkt gewoon niet goed weg te kunnen of zijn weg te kunnen vinden. Maar goed, laten we hierdoor het concert bederven? Nee, maar het blijft wel een rol spelen.
Na An hour before it’s dark wordt Estonia gespeeld. Steve Hogarth is inmiddels meer dan opgewarmd en we zijn wel weer ok.
Wat obsuurder nummers als Quartz en When I meet god volgen. Ik herken een nummer van Happinnes is the road (2008). Dat dubbelalbum mag van mij ook nog wel eens integraal uitgevoerd worden.
Wave en Mad luiden het altijd schitterende Afraid of sunlight in. De zaal veert dan echt op. En het concert zit er dan alweer op.
Twee toegiften volgen: Sugar mice, waar ondergetekende nog altijd koude rillingen van krijgt, maar dan wel mét Fish. Met de zang van Steve Hogarth is het net alsof je naar een soort coverband zit te luisteren waarbij de zanger er naast zit. Steve Hogarth is technisch de absoluut betere zanger, maar Fish doet iets wat maar 2 of 3 zangers bij mij doen: mij recht in de ziel raken. Het is ook geschreven vanuit zijn eigen ervaringen natuurlijk en dat valt niet te reproduceren. De band speelt het net zo bevlogen als in 1987.
Ja, Marillion met Fish was, is en zal altijd iets speciaals blijven.
Wat niet meer is, natuurlijk. Al 34 jaar niet meer. Maar het blijft een zweem van ontroering die je, net zoals een geur, uit het niets kan overvallen al wordt je 100 jaar.
Een verrassend Garden Party is de afsluiter van het concert. De eerste single, die Marillion exact 40 jaar geleden uit bracht. Het geluid hangt hier ook weer tegen het schelle aan, maar het feestje wat dit nummer altijd geeft, maakt veel goed. Niet álles..
Het was een prima concert, maar geluidstechnisch beslist de minste die ik mij kan herinneren van Marillion concerten die ik ooit zag. En dat is toch een beetje jammer..
Thomas Kamphuis 