The Cure is net een nieuwe tour begonnen en verrast met enkele nummers van hun, al eeuwig verwachtte, nieuwe album. Allereerst is daar Endsong, een lang, sfeervol, weemoedig en ook wel Cure- somber nummer waarvan je dacht dat ze het na Desintegration (1989) en Wish (1992) nooit meer zouden maken. Een heel lang intro wordt gevolgd door een bepaald niet vrolijk stemmende tekst.
Voorlopig luistert de tekst als volgt:
Yeah, I’m outside in the dark
Staring at the blood red moon
Remembering the hopes and dreams I had
All I had to do I wonder what became of that boy In a world he called his own
Yeah, I’m outside in the dark
Wondering how I got so old It’s all gone (x2)
Nothing left of what I want
Nothing’s ???
It’s all gone (x3) No hopes, no dreams, no world???
I don’t belong, I don’t belong here anymore It’s all gone (x2) I will lose myself in time, won’t give up It’s all gone (x3)
Left alone with nothing
The end of every song
Left alone with nothing
The end of every song
Left alone with nothing, nothing
Het is niet duidelijk of de tekst en de atmosfeer van dit nieuwe nummer de gemoedstoestand van Robert Smith weergeeft maar duidelijk is dat The Cure zijn meeest gevoelige en gedeprimeerde muziek heeft uitgebracht sind Desintegration., Ongelooflijk wat hier wordt neergezet. The Cure op zijn best. Robert Smith, inmiddels 63 zingt nog net zo krachtig en helder als ooit.
Alone is een slepend nummer, wederom met lange intro. Zie ook hoe Robert zich de eerste 5 minuten van het nummer verbindt met het publiek en zich letterlijk oplaadt voor wat hij op het punt staatvoor de eerste keer bloot te geven. Ik vindt het de mooiste opname ooit van enig artiest dan ook, die dit laat zien. Hij geeft zich letterlijk bloot. Ronduit nerveus, bang zelfs, van hoe het publiek zal gaan reageren. Waar ziet men dit soort artiesten nog? Alleen daarom is The Cure al uniek.
De tekst is wederom ‘Robert Smith buitencategorie’.
This is the end of every song that we sing
The fire burn out of ash
And the stars now dimmed with tears ??
Cold and afraid, the ghost of all that we’ve been
And tossed with bitter ?dread? to our emptiness
And the birds falling out of our sky
And the words falling out of our mouth
And here is to love, so much love
Falling out of our lives
Hopes and dreams are gone
The end of every song
But it all stops and I prefer that we would never change
And when it all stops we always thought that we would stay the same
But it all stops and because our eyes asleep to dream of boy and girl who dream the world is
Nothing but a dream
Where did it go (x2 )
Broken voice will mend
To call us home
This is this end of every song we sing
Where did it go (x4)
Hope a voice will mend to call us home
This is the end of every song we sing
Alone.
Een 3e nummer is And nothing is forever. Het is een slepend nummer met een tekst die weemoedig naar de toekomst kijkt.
Promise you’ll be with me in the end
Say we’ll be together with no regret
For however far away
You will remember me tonight
Promise you’ll be with me in the end
Say we’ll be together and you won’t forget
For however far away
You will remember me in time
And slide down close beside me
In the silence of a heartbeat
You’ll wrap your arms around me
In a murmured lullaby
Is the memory of the first time
In the stillness of a teardrop
I’ll hold you for the last time
In the dying of the life
And I know I know
For my world has grown old
And nothing is for ever
And I know, I know
My world has grown old
But it really doesn’t matter
If you say we’ll be together
If you promise you’ll be with me in the end
Promise you’ll be with me in the end
I know I know
My world has grown old
And nothing is forever
And nothing is forever
And I know I know
My world has grown old
But it really doesnt matter
If you say we’ll be together
If you promise you’ll be with me in the end
Promise you’ll be with me in the end
Slide down close beside me
In the silence of a heartbeat
Het verlangen, nee, hópen, op een veilig thuis, een haven. Als onze wereld kleiner wordt als we ouder worden, we genoodzaakt zijn hem kleiner te maken en te houden. Een ontroerend fraai vormgegeven tekst. De nieuwe nummers van The Cure kunnen zich moeiteloos meten met hun albums uit de jaren 80 en Wish (1992).
Verontrustend en akelig mooi.
Thomas Kamphuis 