Er is een hele grote heen gegaan. Van een enkele artiest zijn heen gaan kijk je toch meer op dan van andere. Die hebben nét datgene méér voor je betekent, wat niet in woorden te vangen is. Althans: nauwelijks. David Crosby is zo iemand. Ik dank alle natuurgoden op mijn blote knieën dat ik hem één keer live heb mogen aanschouwen. Het was in juli 2013, optredend met Graham Nash en Stephen Stills op een onooglijke zondagavond in het Congresgebouw in Den Haag (sorry jongens, ik gebruik na 30 jaar nog steeds niet de mallotige titel World Forum Center).
Ze hadden de avond en begin van de nacht daarvoor nog opgetreden op Bospop, en ik dacht dat dat, gezien hun leeftijd toen al, zeventigers of vlak tegen de 70, wel merkbaar zou zijn aan hun energie en stemmen. Stomverbaasd was het publiek een gloedvolle show te zien waarbij iemand eufemistisch tijdens de koffie/wijnpauze opmerkte “Die stemmen vallen mij nog reuze mee”. Ik vergeet die avond nooit meer. Wat was dat concert zijn dure, illegaal via via verkregen, tickets méér dan waard geweest. Concerten van de buitencategorie.
Bijna 3 uur lang stonden ze op het podium, en ik bedenk mij dat het dit jaar alweer 10 jaar geleden is en David Crosby dan opeens ook alweer 81. Niet dat dat ook maar enigszins te horen was, getuige nog het in 2021 uitgekomen album For free, met daarop het profetische slotnummer I won’t stay for long.
Op het podium in het Congresgebouw, die zomerse warme juliavond in 2013 stak Crosby meerdere malen de draak met van alles en nog wat. Als er een nummer van zijn hand kwam – ik noem slechts het magistrale Suite Judy blue eyes of Guinnevere, dan verontschuldigde hij zich dat hij van ‘the quirky stuff’ was. Dat wás hij ook, er lag altijd een melancholie over hem heen, die even strijdbaar als kalmerend berustend was. David Crosby was het allebei. Altijd uit diepe dalen terug komend. Altijd spanning tussen hem en ofwel Graham Nash of Neil Young. De vrede duurde nooit eeuwig, maar keert uiteindelijk terug. Hij kende zichzelf goed, getuige zijn uitspraak in zijn biografie: ‘The matter is not I have an ego, but of how big that ego is’. Maar zonder ego ontstaan ook geen Grootse Creaties.
Om hem te eren wil ik in ieder geval de aankomende tijd zijn soloalbums van de laatste 10 jaar hier bespreken.
Deze hele grote meneer heeft ons meer dan 50 jaar grote muziek gegeven.
Een troost in en voor het leven.
May your spirits run free David..
Ik eindig met de woorden van Graham Nash:
Grateful to have sung with him, played with him, butted heads with him, and for going through so much together. David was as complicated as the intricate melodies he crafted. You can hear bits of a very deep soul echoing through his playing and the lyrics he composed. It’s his beautiful music that will live forever in all of our hearts. I’m just lucky to have known him.
Thomas Kamphuis 