Eens, in de heel veel zoveel tijd, ga ik terug naar Den Haag. Laatste rustplaats van mijn ouders. Moeder, gisteren alweer 17 jaar geleden. Daarna vaak even de duinen in, naar het strand. Maar altijd: even terug naar waar het allemaal begon: de Pauwenlaan. Geboren en getogen, zogezegd.
Het blijft vreemd de laan – jazeker: láán, dit is een echte laan – waar je de eerste 20 jaar van je leven doorgebracht hebt, in te lopen. Het is er nog net zo stil als toen. Er loopt niemand, er rijdt niemand door de straat als ik deze foto neem. De straat staat echter nu veel voller met auto’s. De Jaguar staat nog steeds ongeveer op de plaats waar ooit een ouder type Jaguar stond. Bijzonder. De goudiepen zijn nog steeds dezelfde bomen als toen. Als deze eens konden spreken..
Een glimlach en een traan. Herinneringen die je niet meer kunt delen met wie je ooit samen was. De Pauwenlaan – plaats van verstilling in de tijd die steeds verder weg raakt in herinneringen die gek genoeg scherper lijken te worden.
Hoe bepalend is waar je vandaan komt voor de rest van je leven? De stilte en de natuur – ik kan nog steeds niet zonder. In deze laan vlogen in mijn jeugd bosuilen. De gierzwaluwen vliegen nog steeds snerpend door de lucht op deze zonovergoten junidag. Het kon ook juli zijn.
Een stille, verlaten maandagmiddag in juni in de Pauwenlaan.
Kon ik nog maar eens terug gaan naar – bijvoorbeeld – 1976. Al was het maar voor één dag.
Alles is verdwenen. Alles is er nog.
Vervreemd en toch weer thuis.
Thomas Kamphuis 