Simple Minds anno 2022

Een vriendin van mij vroeg of ik nog naar Simple Minds in de Ziggo Dome was geweest. Simple Minds was daar een week terug in het kader van een – door corona meerdere keren uitgestelde – tour met als wat vreemde titel ’40 years of hits tour’. Een ieder die mijn schrijfsels her en der gevolgd heeft de afgelopen jaren, weet dat ik een groot Simple Minds liefhebber ben. Al wordt dat nog wel eens op de proef gesteld.

Ik ben niet naar het concert geweest. Bewust niet. Ergens na ‘Big music’ (2014) haakte ik af. Simple Minds ging op de unplugged tour, en toen ook nog eens bleek dat oudgediende Mel Gaynor verdween (vrijwillig of onvrijwillig) en ook toetsenist (sinds 2001) Andy Gillespie verdween was het voor mij over. Daarbovenop verschenen andere muzikanten – een tweede gitarist, nooit een goed teken – naast de laatste der Mohicanen, zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill. Capabele muzikanten, maar visueel begon het wel heel erg het verhaal van de 10 kleine negertjes te worden. Het laatste album Walk between worlds (2018) deed nog hier en daar het gemoed opveren, maar was overall niet het beste wat mij aan Simple Minds herinnerde. Ben ik nu zo’n verzuurde, oude Simple Minds fan die maar repeteert dat vroeger alles beter was? Toch ook weer niet helemaal, want, getuige de opname van het concert in de Ziggo Dome, zit het met Jim en Charlie nog wel goed. Jim zingt op zijn bijna 63e nog zeer goed, aan de drive van Charlie is niets aan te merken. Daar drijft het concert ook op. Dat maakt het ook nog steeds aantrekkelijk om naar te kijken. Maar die band er om heen..

En dat is een beetje de makke als oude fan.. als je al Derek Forbes en Michael – Mick – MacNeil hebt zien vertrekken, bassist en toetsenist van het eerste uur, respectievelijk in 1985 en 1990. Mel Gaynor hield nog het cement vast waarmee je een connectie voelde met de Gouden Jaren (1979 – 1984). Toen vertrok ook die. De bassisten zaten sinds het vertrek van Forbes al heel lang op de schopstoel. Ik voel nog steeds de oprechte passie bij Kerr en Burchill, maar om nu weer de bekende nummers – en voor een groot deel de overbekende – te gaan beluisteren in deze setting? Nee.

Schrijf ik daarmee Simple Minds af? Welnee. Simple Minds heeft eeuwigheidswaarde. Het is alleen zo jammer dat ik anno 2022 het gevoel heb naar een Back to the eighties band te staan kijken met alleen nog de originele zanger en gitarist er in. Daar komen Derek, Michael en Mel niet mee terug, met dat gevoelen. Simple Minds herenigd in die bezetting, daar zou ik een moord voor (blijven) doen. Het zal er wel nooit meer van komen, maar muzikaal zouden ze het nog goed kunnen brengen, allen in hun zestiger jaren (Derek Forbes wordt al 66 in juni).

In oktober is een nieuw album voorzien, gemaakt in de huidige formatie. Althans, helemaal duidelijk is dat nooit tegenwoordig. Charlie Burchill speelt in de studio ook synths tegenwoordig, die dan wellicht live gereproduceerd worden door de huidige toetseniste Berenice Scott. Cherisse Osei moet Mel Gaynor doen vergeten, maar de vraag blijft: waarom is hij niet meer in Simple Minds?

Zal het nieuwe album deze herfst mij nog verrassen? De tijd zal het leren.. Misschien moet men nog maar eens een koffie, of, naar gelang het tijdstip op de dag, whisky gaan drinken met Michael MacNeil, met wie men weer op goede voet staat. Een bijdrage van hem, ook al is het maar in één nummer, zou zo welkom zijn.