Een paar maanden terug schreef ik een nogal kritisch blog over Simple Minds anno 2022.
Ik stelde mij daarin op als toch wel de gekwetste echtgenoot die vond dat zijn grote liefde toch wel erg aan het vreemdgaan was. Gaan grote liefdes dan toch uit? Of..
Simple Minds verrast deze maand opeens met wat we vroeger een eerste single genoemd zouden hebben van het op 21 oktober 2022 te verschijnen nieuwe album Direction of the heart, Vision Thing.
Het persbericht op de website van Simple Minds beschrijft dat
Most of Direction Of The Heart’s tracks were written, created and demoed in Sicily, where both Jim Kerr and guitarist Charlie Burchill live. Unable to come to the UK because of quarantine rules, the album was recorded at Hamburg’s Chameleon Studios. Here they produced the album, later enlisting Andy Wright (Massive Attack, Echo & The Bunnymen) and Gavin Goldberg (Simply Red, KT Tunstall) for additional production.
Band members, bassist Ged Grimes (who co-wrote two of the new songs, ‘First You Jump’ and ‘Solstice Kiss’), drummer Cherisse Osei and vocalist Sarah Brown joined them on some of the tracks, recording their parts separately in London.
All of this disparate work is belied by an album which sounds like a cohesive record – one of the most exciting and invigorating of Simple Minds career to date.
Het nieuwe album is dus voornamelijk een co-productie van Jim Kerr en Charlie Burchill zijn, en dat is misschien – in de basis – voor het eerst. En pakt misschien beter uit dan In between worlds, waar ik zeer matig gecharmeerd van was.
Terug naar Vision Thing. Wat mij op viel was, dat het een nummer is, wat ook op Graffity Soul (2009) had kunnen staan, en dat is bepaald geen diskwalificatie. Het nummer heeft een hoopvolle vibe, zich repeterend met zowel qua gitaar als keyboards een welluidende spanning die je bij de les houdt. Het is troostrijke muziek. Uplifting. Zoals Simple Minds voor mij in wezen klinkt. Als Vision Thing de toon zet voor Direction of the heart, ben ik – toch weer – verkocht. Ik vóel weer Simple Minds, er zit blijkbaar nog genoeg in Jim en Charlie om de geest uit de fles te krijgen en rond te laten waren.
Ik blijf trouwens vinden en zeggen dat als Jim Kerr “klein” zingt, zonder geschreeuwd, de muziek veel meer zeggingskracht heeft. Luister maar eens naar het verschil in Moscow underground op het album en live. Hoe rustiger en kleiner gezongen, hoe meer Simple Minds oude stijl ik terug hoor. Met zijn stem is op zijn 63ste nog niets mis. Maar less is more. Vision thing wordt, samen met Act of love en The walls came down al live gespeeld.
The walls came down is een cover van The Call’s The walls come down en is in de versie van Simple Minds versie niet verkeerd, maar zal voor mij niet de toon zetten op het nieuwe album. Ach een cover, of twee, het mag, maar ik ga voor de eigen geschreven nummers.
Act of love is de heruitgave van een nummer wat ze in 1978 als demo opnamen voor het debuutalbum, maar wat uiteindelijk niet op Life in a day terecht kwam. eerste single uitbrachten. Hoe dat in 1978 klonk? Nou: zó. De opname bezorgde hen een platencontract. Leuk om dit anno 2022 in deze vorm terug te horen. En een hoopvol teken dat ze hun ‘oude ik’ weer omarmen zonder poespas.
Zit ik stiekem tóch weer uit te kijken naar een nieuw Simple Minds album. Een New Gold Dream zal het nooit meer worden, maar als er maar íets van goud rond dwarrelt, al is het fijnstof, dan is ondergetekende weer tevreden.
Of ik ze ooit nog live ga zien is een andere vraag.. Een toetseniste en tweede gitarist die in een nummer naar voren komen en mee in een koortje gaan zingen. Daar moet ondergetekende toch echt aan wennen. Maar op een album werkt het.
En men kan mopperen op Simple Minds .. maar van Derek Forbes en Mick MacNeil horen we – helaas, helaas – al heel veel jaren weinig tot nagenoeg niets. Jim en Charlie zijn dus in zekere zin de vaandeldragers. Ik ben benieuwd !
Thomas Kamphuis 