Spannend Drenthe

O, jongens.. Drenthe.. waarvan ik dacht dat het pas achter Appelscha spannend werd..

Drenthe verrast mij keer op keer. Ja, natuurlijk, de prachtige brinkdorpjes zoals Gees en Vries. Ja, die hunebedden, natuurlijk. De desolate akkers. De prachtige overgangen tussen dorp en platteland. De vaak afwezige ‘vervuiling’ van hoogspanningsmasten en bedrijventerreinen. Maar gisteren sloeg alles.

Ten oosten van Schoonebeek, bij Weiteveen, houdt de wereld op. Je komt ineens in een soort Vincent van Gogh landschap waar de tijd stil heeft gestaan. Het is het Bargerveen, een 21 (!) vierkante kilometer groot – met de nadruk op gróót – hoogveengebied. Ik had geen idéé dat zo’n groot gebied nog bestond in Nederland. ‘Natuur bestaat niet meer in Nederland’? FLAUWEKUL. Hoofdletters.

Na een pad met dagjesmensen – ja, die heb je hier ook op zondag, maar die vergeet je snel – die de schaapskooi bezoeken kom je al gauw in een doodstil, zeer prettig desolaat landschap. Een landschap waar je de fraaiste krentebomen (wie had het over krenteboompje?) bloeien – welhaast als in een Japans voorjaar – , om de 100 meter een blauwborst vanuit een of andere boom of struik zit te zingen, een paartje krooneenden een ven oversteekt en óveral de veldleeuweriken roepen.

Hoe meer je kijkt, hoe oneindiger dit gebied is (of: lijkt). Het heeft Diepholz achtige allure en wat je nog mist zijn de kraanvogels die over je hoofd vliegen. Ze zitten er overigens wel al. In een stuk van et veengebied aan de kant richting Duitsland. Afgeschermd van gemotoriseerd verkeer en publiek. Dit is sowieso het verschil met een gebied als het Fochteloërveen hier. Of zo’n oersaai vergrasd heidestukje ergens in den oost. Het is vól leven hier. Zoals het ooit was. En je hoeft geen entree te betalen. Hier zie je alleen wat wandelaars en wat fietsers. Járenlang is er aan gewerkt om dit hoogveengebied te redden van de ondergang. Niet alleen dat, het werpt zijn vruchten af, maar op historisch gebied is dit land zó liefdevol geëerd.

Langs de speelse wandelpaden zie je overal borden opduiken. Geschiedenis van het gebied. Wat verdween wordt herdacht. Verdwenen schapenhouders en/of boekweittelers leven voort in informatieborden. Intrigerende Drentse Hoofden kijken ons aan. Er wordt feitelijke informatie gegeven, en de informatie zelf is summier omdat men indertijd geen kleine geschiedenis optekende, maar je ziet het vóór je. De personen gaan léven. Mensen en boerderijen zijn al lang verdwenen hier in het Bargerveen maar hun geest leeft voort. Wie zulke informatieborden bedenkt verdient van mij een koninklijke onderscheiding. Zou overal moeten gebeuren.

Dit is Drenthe zoals het ooit overal was. De turfschop heeft dit gebied met rust gelaten of: is het vergeten. En het is Nederland. Dat tot de verbeelding sprekende niemandsland tegen de grens van Duitsland aan. Ik kan er weer een spannend gebied aan toevoegen: het Bargerveen.

De beschrijvingen op de informatieborden worden nóg meer tot de verbeelding sprekend als de ringbaard wordt uitgelegd. Met de link naar Abraham Lincoln kom je welhaast in een prairie achtige westernsfeer in dit barre landschap. Heerlijk. Er waart een geest rond die de verbeelding op hol doet slaan. Ik hou van dat soort landschap. Verbeelding die je nergens anders meer zó ervaart.

Hoe verder we lopen, hoe stiller het wordt met wandelaars en fietsers. Is dit nog een onontdekt gebied, of ligt het eenvoudigweg té ver weg voor de drukke mensenwereld? Een rode wouw vliegt in de verte. Een zompig moeras hier, een poel met kikkers daar. Je ziet Vinsent van Gogh zo zitten met zijn schildersezel.

Na een ruime 10 kilometer gelopen te hebben, lopen we geleidelijk terug naar Weiteveen. En dan hebben we nog maar een urenlange wandeling gemaakt door een klein stukje van dit gebied. Dat wonderlijke dorp wat omgeven is door het hoogveen. Aan de rand van dat hoogveen staat een rij huizen. Heel soms kun je heel erg jaloers zijn op hoe mensen wonen. Is er een mooier uitzicht denkbaar in Nederland?

Hoe vaak loop je niet ergens en dat je denkt ‘Goh, dit is een mooi stuk?” Hier houdt het eenvoudigweg niet op. Een werkelijk gevoel van leegte en stilte. On 21ste eeuws. Nederlandvreemd. Ik kan het nu en dan al krijgen in de oksel van de Achterhoek, dat gevoel, maar dit is nog weer van een andere orde.

Uiteindelijk komen we bij een pad waarbij we de achterkant van het rijtje huizen zien van Weiteveen. Wat een bofkonten, deze mensen.

Ja, mensen van dat met lentegeel beschilderde boerderijtje.. wij moeten maar eens met elkaar gaan praten. Dit is het gewoon. Rust, ruimte en stilte. Ver weg van de gekte.

Bargerveen en Weiteveen. Ik had er nog nooit van gehoord.. en ben er nog stil van. Wat een zaligheid dat dit nog bestaat.