Met alle – onverwachte activiteiten van Porcupine Tree, afgelopen anderhalf jaar, vroeg ik mij af hoe het nu verder zou gaan me die andere “PT” : The Pineapple Thief. Deze groep bestond al veel langer, maar kwam pas bij mij in beeld bij het toetreden van Gavin Harrison (overbodig te zeggen dat dit de drummer van beide groepen is).
Maar zie: niet alleen leeft The Pineapple Thief nog, maar de dirigent van deze groep, zoals we hem tegenwoordig wel mogen noemen, Gavin Harrison, heeft iets spannends gedaan. Hij heeft de catalogus van de band bestudeerd en de band komt in mei volgend jaar met een album met allerlei door Gavin bewerkte oude nummers, die hierdoor – volgens Gavin – weer “als nieuw” worden. De eerste blootgegeven vrucht Dead in the water doet je gelijk opstaan uit je coronagriep. Bam ! Een ogenschijnlijk ‘terloops’ nummer wordt opgetild door Gavin zijn drumsticks. Met wederom onnavolgbare ritmes en nieuwe ideeën. De sfeer roept de kalmere kant van Porcupine Tree toe, maar misschien is dit gewoon wel hét handelsmerk van The Pineapple Thief: soft symfonische rock met een stevige twist.
Gavin geeft als commentaar bij dit project:
“When I first started working with The Pineapple Thief I had only played on the album “Your Wilderness”, so when the time came to play live, I obviously had to approach quite a few songs I didn’t know and hadn’t played before. Having spent some years in King Crimson (where this challenge was often presented to me), Robert Fripp suggested that you should approach every song as if it were new regardless of when it was written. So with the blessing of The Pineapple Thief, I developed my own take on some of the earlier material. As the tours went by, I got curious about their huge back catalogue and found myself listening through and applying the ‘old song/new song’ process and imagining how I could (sometimes radically) rework them – initially just for the purposes of finding other songs to play live. However, Bruce encouraged me to go as far out as I wanted (including writing whole new sections) – after all, the original already existed – so why not breathe new life into these earlier songs? This isn’t a compilation album or any kind of selected ‘best of’ record – but rather the tunes that gave me inspiration to rearrange, rework, rewire.”
Kan er iets mis gaan met een nummer waar de Magische Handen (en armen) van Gavin overheen zijn gegaan? Weinig; nee – niets. Gavin heeft een zeer prettig soort onderhuidse spanning in de muziek van The Pineapple Thief gebracht. Porcupine Tree 2 zegt u? Ik hoor het u zegen. En daar is verdraaid weinig mis mee. Ik ben maar wat blij dat, ondanks alle Porcupine Tree activiteiten, Gavin nog steeds zich verbonden weet met The Pineapple Thief: en hóe. Er was dan blijkbaar geen tijd om een echt nieuw album op te nemen, maar als het in deze vorm gegoten wordt heeft het mijn zegen.
Het is ook wel slim natuurlijk. Nieuwe fans – door Gavin – zouden licht kunnen vergeten dat deze band al veel langer bestaat. Op deze manier kunnen de ‘nieuw toegetreden’ kennismaken met het oudere werk.
De schoorsteen moet ook bij The Pineapple Thief blijven branden. Als het echter op deze creatieve wijze gebeurt, heeft het, meer dan, mijn zegen.
Met Steven Wilson zijn (eind 2023, begin 2024?) op handen zijnde nieuwe soloalbum, zal een en ander rond die tijd vast en zeker ook weer live te bewonderen zijn. Een mooi vooruitzicht, na het afgelopen jaar Porcupine Tree.
Thomas Kamphuis 