Een boek beginnen is één ding, maar er mee stoppen..?
Gisteren werd in Engeland en Ierland het feestdag van Saint Ceolfrith herdacht. Deze priester liet ons de Codex Amiatinus na, de enige compleet bewaard gebleven van Ceolfrith’s drie grote bijbels welke hij schreef, begin 800 A.D. Deze indrukwekkende bijbel zou meer dan 34 kilogram gewogen hebben. Op de foto is één van de twee in zijn volle omvang gemaakte facsimile’s die er in de wereld bestaan.
Wat heeft het bovenstaande nu te maken met het schrijven van een boek? Meer precies: een boek wat ik aan het schrijven ben over oude boerderijen en hun (voormalige) bewoners in Westenholte, Spoolde en Frankhuis?
Welnu.. zo iets kan een lijvige bedoening worden. Ik begon met schrijven vorig jaar maart. Intussen heb ik tegen de 100 mensen gesproken en bezocht en ben ik rijkelijk voorzien van foto’s, ofwel zelf gemaakt, dan wel uit de archieven van de (oud) bewoners. Daarnaast gelardeerd met allerlei opmerkelijke verhalen uit eerste hand, of ‘van horen zeggen’. Ik zit dus nu al met een tekst die in mijn Word document zowat 870 bladzijden omvat. Dat wordt veel te dik, zou je zeggen. En waar en wanneer stop je? Volledig kun je nooit (meer) worden. Het kerkhof ligt vol met verhalen, immers. Maar toch.. zo’n bijbel als hierboven stemt mij mild. Er kan nog wel een tandje bij. Het zal geen goedkoop boek worden, dat is zeker, maar ongeëvenaard in zijn samen brengen van verhalen en beeldmateriaal.
Misschien toch maar een boedelbak huren om, als het boek verschenen is, deze naar de verkoopplaats te brengen op een nog nader te bepalen plaats en tijd – het zal in Westenholte zijn. Bij voorkeur met mooi weer en coronavrij.
Ondertussen ga ik nog even verder. Nu kan het nog. Over 5 jaar zijn de nodige ouderen die ik spreek er waarschijnlijk niet meer, of veel minder aanspreekbaar.
34 kilo zal ik de mensen niet aan doen, maar neem alvast een grote, stevige tas mee.
Thomas Kamphuis 