De lente komt bijzonder op stoom, afgelopen dagen. Kunnen we nog wel over lente spreken, of vroeg zomer? We zullen het waarschijnlijk weer weken moeten bekopen, maar nu is het genieten.
In de Vreugderijkerwaard zijn maar liefst 3 blauwborsten uit het zuiden teruggekeerd. Vooral ’s morgens vroeg als in de loop van de avond hoor en zie je ze zingen, in die volgorde..
Als je eenmaal de zang herkent, vergeet je deze nooit meer. Het kenmerkende is dat het een riedel is, die begint met wat lijkt op een zich in het struikgewas bevindende huiszwaluw die roept. Daar vandaan ontstaat een soort half nachtegaal achtig gezang.
Sommigen beginnen pas goed met zingen als het donker geworden is. Daar zie je de overeenkomst met de nachtegaal. Tot een jaar of tien terug waren ze zeldzaam; je ging er voor naar de Biesbosch of een enorm rietgebied. Dat er nu inmiddels 3, en mogelijk nog een 4e op komst hier zitten in de Vreugderijkerwaard, is opmerkelijk. Vorig jaar werd hij, naar mijn weten, voor het eerst gezien. Het gebied wordt blijkbaar steeds interessanter.
De zonsondergang boven de IJssel is al bijna van zomerse allure.
Terug lopend, Westenholte in, zie ik dat bij de wetering en sloten van het Stinspark de paddentrek in gang is. Ik red er een paar, ze bewegen zich traag over het fietspad, en zo rijkelijk bedeeld met padden is Nederland nou ook weer niet.
In de tuin is een heggemus begonnen een nest in de klimop te bouwen. Als dat maar goed gaat. Vanmorgen verjoeg ik een ekster, die alweer wat ál te dicht bij het merelnest zat en een dier, wat in de klimop vlak bij het nest zat. Vermoedelijk een kat, maar mogelijk ook een steenmarter. De natuur zit soms wat ál te dicht op elkaar..
Ook hier vliegt het vrouwtje zich uit de naad met nestmateriaal, en kijkt het mannetje recreërend vanaf de tuinstoel toe.
In de tuin begint het los te komen. De clematis heeft glansrijk de vorstperiode en sneeuw overleefd en bloeit als niet tevoren. Een geur van citroen, jasmijn en fluitekruid gecombineerd doet Zuid-Europees aan. Het is ook een bijzonder snelle groeier, die meters per jaar groeit en tegen kou tot -25 graden kan, schijnt. Die had ik dus niet hoeven inpakken. De boeren en Indische jasmijn heeft geen kans gemaakt, maar loopt hopelijk opnieuw uit. De Toscaanse jasmijn, met een meer leerachtig blad, ziet er groggy uit, maar overleeft het wel. Citroen en sinaasappelboompjes zijn grotendeels afgestorven, maar lopen nog wel uit.
In de border komt toch één en ander in bloei wat ik van bollen in het vroege najaar gepoot had. Allemaal biologisch van Sprinklr. Dus zonder gif en de insectenexplosie nu heeft er vroeg voedsel van.
Om de tuin hoor ik groenlingen. Het hele jaar zie ik die nooit, alleen in het vroege voorjaar. Geen idee waar ze blijven..
Franse en gewone wespen vliegen alweer rond, de appelboom begint uit te lopen.
Het nieuwe stuk tuin doet het goed. Twintig zakken van 40 liter bemestte aarde, een laag steenmeel en 15 kilo stro hebben een voedingsrijke basis gelegd voor de verschillende – nu nog iele – struiken en boompjes. Wat een 6 á 8 vierkante meter extra tuin al niet uit maakt.
De bloementuin komt ook rap op, er bloeit nog niets, maar de belofte is er. Ik ben benieuwd wat er dit jaar allemaal weer tevoorschijn komt, verwacht of onverwacht. Of: weg blijft. Geen jaar is hetzelfde.
Op het plein voor zie ik eindelijk de vervolmaking van een initiatief: twee tuinvakken op het stenen plein, welke beplant worden met struiken en bomen. Ook hier leg ik na afloop een laag steenmeel overheen en geef het gelijk water. Een kickstart. Eindelijk is die enorme stenen plaat doorbroken en kijk je vanuit je huis naar een pleintuin. Dit zou veel meer gedaan moeten worden, maar er is wat strijd en overleg aan vooraf gegaan. Het had van mij nog veel radicaler gemogen, maar dit is er nu.
Bravó, ROVA, jullie doen heel goed werk.
Thomas Kamphuis 