Net terug van een lang weekeinde Texel ‘het Corfu van het noorden’ – het is zo’n uitspraak waarvan ik denk ‘mwoh, men kan overdrijven’ kan ik al heel snel weer bijzonder blij worden van de weinig minder indrukwekkende natuur in de Vreugderijkerwaard. Het begint gelijk al met een hele stoet hazen die elkaar achterna zitten. Zag ik ooit zoveel hazen bij elkaar? Ik geloof het niet. Het lijkt wel alsof de lente nu pas goed voor hen begint. Een paar honderd meter verder zien we twee, drie tapuiten. Of zijn het er vier?
Je hoort nu al – vele – jaren over de teloorgang van het vogelleven in het weide- en landbouwgebied, maar ook in de duinen. Het mag allemaal waar zijn, maar vandaag klotst het glas halfvol ruimschoots over de rand heen. De tapuit. Jazeker, ik ken hem uit mijn jeugd uit het Westduinpark bij Den Haag. Toen ‘de blanke top der duinen’ nog zichtbaar was, voordat het duin verruigde en dichtgroeide met tienduizend esdoorns. Hij broedde toen nog gewoon in de duinen, vond genoeg voedsel op kale kruiden- en zandgrond. En ja, de tapuit, je zag hem nog wel eens in september, op trek, maar broeden in Nederland? Dat was problematisch geworden. Maar zie.. anno 2021 krabbelt er ook wel weer eens wat op. Of er nu ook tapuiten gaan broeden in de Vreugderijkerwaard, geen idee, maar dat je er diep in april zo veel ziet is een teken aan de wand.
Het wordt nog gekker. Even verderop springen er diverse vogels over een gras/kruidenrijk stuk rivierduinlandschap. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7.. nee, zelfs 8 tapuiten! Is er nog hoop? Ja, er is nog hoop mensen ! Getuige deze opname..
Tel ik de talloze gele kwikstaarten, grasmussen, rietgorzen, koekoek – die ik eerst voor een sperwer aan zag; roepen doet hij nog niet – en als klap op de vuurpijl een oranjetipje in het landbouwgebied tegen Westenholte hierbij op, dan denk ik maar één ding: het wordt hier steeds mooier en nog niet ál is verloren. En wederom het besef hoe goed het is geweest, hier naar toe te verhuizen..
Thomas Kamphuis 