Waarom voelt het altijd extra confronterend als mensen heengaan, midden in de lente? De lente die altijd staat voor een nieuw begin. Paul van Vliet had het niet zo met de lente, nee, in september begon voor hem de lente. ‘Heimwee en een nieuw begin’ (September).
Paul van Vliet was van iedereen. Hoe zéér van iedereen, zag ik pas, ergens april 2014, toen hij – teruggekeerd naar Den Haag – optredens gaf op zondag. ‘Een kwispelend staartje aan het einde van je carriére’. In de pauze zag ik gitarist Adje van den Berg (o.a. Whitesnake) buiten tussen de anderen aan een drankje. Toch wel de laatste die ik bij Paul van Vliet op zondag had verwacht.
Toen al tegen de 80, was Paul van Vliet bijzonder op dreef. Geen moment voelde het saai of oubollig. Integendeel. Veel liedjes en sketches reflecteerden wel de tijd, maar op een manier die tijdloos was, bijna niet meer van deze tijd. Mild, dan weer licht fel, zonder te kwetsen, of troostend. Grote Levensvragen teruggebracht tot een klein miniatuur.
Paul van Vliet had makkelijk iemand kunnen zijn van de generatie van mijn ouders, waar je, als kind van, geboren in de jaren 60, niets mee zou kunnen hebben. Maar ik had er wel wat mee. De typetjes, natuurlijk, maar vooral de nummers. Ik kan het helaas nergens terug vinden op internet, maar er is een ontroerend nummer waarin hij een ouder stel bezingt, zittend op een bankje aan het strand. Het oudere stel bezingend tussen de haast van de jongere mensen. Toen al. Internet en mobiele telefoon bestonden nog geen eens toen hij er over zong.
Paul van Vliet troostte, vuurde aan, beschouwde met ironie en ontroerde én maakte je aan het lachen.. zulke cabaretiers zijn er niet meer. Het moet altijd grof. De verfijning is weg.
In De Ruyterstraat in het Zeeheldenkwartier in Den Haag is tegen een huis een enorm gedicht te lezen. Ik fotografeerde het op een zonnige dag in september.. ‘Tijd om naar huis te gaan’. Maar niet voordat ik deze foto nam..
Thomas Kamphuis 