De herfst suddert door in onopmerkelijkheid. Grijs, weinig wind, een graadje of 10. Een doorontwikkeling zit er nog niet in. De eerste nacht vorst laat op zich wachten: alweer.
In de tuin vallen – gek als het mag klinken – vooral de wespen op. Van de zomer zag ik ze niet, maar er zitten nu al gauw tientallen op de nabloeiende klimop. 10 november.. met een eventueel naderende winter heeft het nog niets te maken..
Toen de temperatuur een paar dagen onder de 10 graden kwam heb ik uitgebreid voer opgehangen. De variëteit in bezoek is nog niet spannend. Veel, véél mussen – wie zei toch ooit dat die zo achteruit gegaan waren in aantal? Ik zie ze meer dan ooit, zo lijkt het. Spreeuwen en mezen vervolmaken het meest voorkomende trio, een gaai of ekster daargelaten. Een vink, welke ik in oktober nog zag, is helaas niet blijven plakken dus het is wachten het koudere weer blijkbaar.
Bij gebrek aan nachtvorst en/of wind kleuren de bomen prachtig dit jaar. Het één verliest sneller het blad dan het ander, maar het gaat maar heel geleidelijk.
Hier en daar duikt nog een laatste bloem op van het grasklokje en de wilde gele kamille.
De kleine verrassing zit hem in het mandarijnenboompje. Hoe ik het voor elkaar heb gekregen in deze beslist niet overmatig warme en zonnige afgelopen zomer en nazomer is niet duidelijk, maar ze rijpen. Komen die appeltjes van oranje niet voor in dat oude Sinterklaasliedje:
Sinterklaas, goed heilig man!
Trek je beste tabberd an,
rij er mee naar Amsterdam,
van Amsterdam naar Spanje,
appeltjes van oranje,
appeltjes van de bomen
Sinterklaas zal komen!
Nou, dat klopt dan aardig. Binnenkort eens kijken of deze appeltjes van oranje echt te eten zijn.
De vijg was, helaas ook dit jaar weer, geen succes. Te droog, te nat, te weinig warmte.. Het luistert blijkbaar nauw. Het blad uit vallend, blijven halve gare vijgen over. Ze warenprima te eten geweest als het niet zo’n koud voorjaar was geweest. Volgend jaar nieuwe poging.. ondertussen groeit hij wel lekker door. De tuin gaat nu in winterrust..
Thomas Kamphuis 